ابو تمام، حبيب بن اوس بن حارث بن قيس طايى، در ايّام هارون الرشيد عبّاسى به دنيا آمد. ابتدا مسيحى بود و سپس اسلام آورد و در روزگار خويش در خوشكلامى و فصاحت شعرى، يگانه بود. در تاريخ درگذشت وى، بين سال هاى۲۲۸، ۲۳۱ و ۲۳۲ق، اختلاف است.
شعر او در وصف امام مهدی(ع):
رَبّيَ اللَّهُ والأمينُ نَبيّي صَفوَةُ اللَّهِ والوَصيُّ إمامي
ثمّ سِبطا مُحَمَّدٍ تالياهُ وعَليٌّ وباقِرُ العِلمِ حامي
والتقيُّ الزَّكيُّ جَعفَرٌ الطَّيِّبُ مَأوىً لَهُ المَقَرُّ والمَقامُ
ثُمَّ موسى ثُمَّ الرِّضا عَلَمُ الفَضلِ الَّذي طالَ سائرَ الأعلامِ
والمُصَفّى مُحَمَّدُ بنُ عَليٍ والمُعَرّى مِن كُلِّ سوءٍ وذامٍ
والزَّكيُّ الإمامُ مَعَ نَجلِهِ القائِمِ مَولى الأنامِ نورُ الظَّلامِ
أُبِرزَت مِنهُ رَأفَةُ اللَّهِ بِالنّاسِ لِتَركِ الظَّلامِ بَدرَ التَّمامِ.
اللَّه پروردگارم ، و امين پيامبر من است برگزيده خدا ، و وصىّ امام من است.
سپس دو سبط محمّد در پى وصىّ او و آن گاه على و باقر علم كه حاميان [دين ]اند
و تقى زكى جعفر پاك جايگاهى دارد و قرارگاه و مقامى.
آن گاه موسى ، و سپس رضا نماد فضل كه بر ديگر اعلام سر است
و محمّد بن على پاك عارى از هر بدى و مذمّت
و امام زكى با فرزندش قائم، مولاى مردمان ، كه روشنى تاريكى هايند.
از او مهربانى خداوند به بندگان آشكار مى شود به منظور ترك تاريكى ها كه بدر تمام است.[۱]
[۱]
المناقب، ابن شهر آشوب: ج ۱ ص ۳۱۲.
