ابوالغوث اسلم بن مهوز طهوى منبجى، اديب و شاعر و از محبين اهل بيت عليهم السلام در گذشته به سال ۲۵۴ ق است.
شعر او در وصف امام مهدی(ع):
إذا ما بَلَغْتَ الصّادِقِينَ بَنِي الرِّضا فَحَسْبُكَ مِنْ هادٍ يُشِيرُ إلَى هادٍ
مَقاوِيلُ إنْ قالُوا ، بَهالِيلُ إن دُعُوا وُفاةٌ بِمِيعادٍ ، كُفاةٌ بِمُرْتادِ
إذا أَوْعَدُوا أعْفُوا وَإنْ وَعَدُوا وَفُوا فَهُمْ أهْلُ فَضْلٍ عِنْدَ وَعْدٍ وإيعادِ
يَنابِيعُ عِلْمِ اللَّهِ أَطْوادُ دِينِهِ فَهَلْ مِنْ نَفادِ إن عَلِمْتَ لأَطْوادِ
نُجُومٌ إذا نَجْمٌ خَبا ، مِثْلُهُ بَدَا فَصَلَّى عَلَى الْخابِي الْمُهَيْمِنُ وَالْبادِي
عِبادٌ لِمَوْلاهُمْ ، مَوالِي عِبادِهِ شُهُودٌ عَلَيْهِم يَوْمَ حَشْرٍ وَإشْهادٍ
هُم حُجَجُ اللَّهِ اثْنَتا عَشْرَةَ مَتَى عَدَدْتَ فَثانِي عَشْرَ هُمْ خَلَفُ الْهادِي
بِميِلادِهِ الأنْباءُ جاءَتْ شَهِيرةً فَأَعْظِمْ بِمَوْلُودٍ وَ أكْرِمْ بِمِيلادٍ
چون از [راه نمايى هاى ] فرزندان راستگوى [امام ] رضا بهره مند شدى ، تو را همين بس كه هر يك از آن هاديان ، به هادى بعد از خود رهنمونت مى كند .
اگر سخن بگويند ، خوش سخنند و اگر از آنها درخواست شود ، خوش رو و خوش برخوردند . به وعده وفا مى كنند و حاجت ها را روا .
اگر تهديد كنند ، گذشت مى كنند ، و اگر وعده دهند، وفا مى كنند پس آنها در وعيد و وعده اهل فضل اند.
چشمه هاى علم خدا و كوه هاى دين اويند . پس اگر بفهمى؛ آيا براى كوه ها پايانى است؟
آنان همچون ستارگانى هستند كه هرگاه يكى از آنها پنهان شود ، ستاره اى همانند آن ظهور مى كند و بر آن كه پنهان شده و بر آن كه ظهور كرده ، خداوند ، نگه دارنده [دين ] درود مى فرستد .
آنان بندگان مولايشان ، و سرپرستگان بندگان اويند و در روز حشر و روز گواهى ، گواهانى بر ايشان خواهند بود .
آنان حجّت هاى دوازده گانه خدايند و هرگاه آنان را شمارش كنى ، دوازدهمين از ايشان ، جانشين [امام ] هدايتگر است .
اخبار مشهورى در ميلاد وى وارد شده ؛ پس بزرگ دار اين مولود را و گرامى دار آن ميلاد را![۱]
[۱]
الادب فى ظلّ التشيّع : ص ۱۸۶ .
