بر وجه لفظى و برخى ديگر بر وجه معنوى حمل كرده‏اند . همين طور است آيات 13 و 41 از سوره مائده.
قرآن ، در ادامه همان آيه مى‏فرمايد :
(وَيَقُولُونَ سَمِعْنَا وَعَصَيْنَا وَاسْمَعْ غَيْرَ مُسْمَعٍ وَرَ عِنَا لَيَّا بِأَلْسِنَتِهِمْ وَطَعْنًا فِى الدِّينِ وَلَوْ أَنَّهُمْ قَالُواْ سَمِعْنَا وَأَطَعْنَا وَاسْمَعْ وَانظُرْنَا لَكَانَ خَيْرًا لَّهُمْ وَأَقْوَمَ وَلَكِن لَّعَنَهُمُ اللَّهُ بِكُفْرِهِمْ فَلَا يُؤْمِنُونَ إِلَّا قَلِيلاً .^۱
مى‏گويند : شنيديم و نافرمانى كرديم . و بشنو كه [اى كاش‏] ناشنوا گردى . و [از سر استهزا مى‏گويند :] «راعنا» [كه در عربى يعنى : التفات به ما كن ؛ ولى در عبرى يعنى : خبيث ما] . به لغت خويش زبان مى‏چرخانند و به اسلام طعنه مى‏زنند . اگر آنها مى‏گفتند : شنيديم و اطاعت كرديم ، و بشنو و به ما توجه كن ، برايشان بهتر و درست‏تر بود ؛ ولى خداوند ، آنها را به خاطر كفرشان لعنت كرده ، و جز اندكى ايمان نمى‏آورند) .
در اين بخش از آيه ، سخن از تحريف لفظى تورات در قرائت است كه عبارت تورات را با تغيير در وجه تلفظ آن و با پيچاندن آن به صورتى كه لفظ و معناى ديگرى از آن به پندار مخاطب برسد ، مى‏خواندند .

تحريف در اصطلاح‏

از آنچه در معناى لغوى تحريف و موارد آيات ياد شده تبيين شد ، نمايان مى‏شود كه تحريف در اصطلاح علوم قرآنى و كاربرد آيات مربوط به آن، در همان معناى لغوى آن به كار رفته و آن ، عبارت است از : هر گونه تغيير دادن لفظ قرآن، به كاستن يا افزودن يا جا به جايى حروف، كلمات و جملات قرآنى، و يا تفسير نادرست كردن از آن، به گونه‏اى كه مفهوم مورد نظر متكلّم از بستر صحيح و مطلوب ، خارج شود و

مى‏كند ، مانند:
(وَإِنَّ مِنْهُمْ لَفَرِيقًا يَلْوُنَ أَلْسِنَتَهُم بِالْكِتَبِ لِتَحْسَبُوهُ مِنَ الْكِتَبِ وَمَا هُوَ مِنَ الْكِتَبِ وَيَقُولُونَ هُوَ مِنْ عِندِ اللَّهِ وَمَا هُوَ مِنْ عِندِ اللَّهِ وَيَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ الْكَذِبَ وَهُمْ يَعْلَمُونَ .^۱
از آنان گروهى هستند كه زبانشان را به تحريف كتاب مى‏پيچانند ، تا آنها (بافته‏ها) را از كتاب پنداريد . و حال آن كه آن از كتاب نيست . و مى‏گويند : آن از جانب خدا است ، در حالى كه از جانب خدا نيست . به خدا دروغ مى‏بندند با اين كه خودشان هم مى‏دانند) .
در اين آيه ، سخن از تحريف لفظى و اساسى تورات در قرائت است كه عبارت خودساخته را با آهنگ متعارف در تلاوت تورات مى‏خواندند.
(فَوَيْلٌ لِّلَّذِينَ يَكْتُبُونَ الْكِتَبَ بِأَيْدِيهِمْ ثُمَّ يَقُولُونَ هَذَا مِنْ عِندِ اللَّهِ لِيَشْتَرُواْ بِهِ ثَمَنًا قَلِيلاً فَوَيْلٌ لَّهُم مِّمَّا كَتَبَتْ أَيْدِيهِمْ وَ وَيْلٌ لَّهُم مِّمَّا يَكْسِبُونَ .^۲
واى بر آنان كه با دستان خود نوشته‏اى مى‏نويسند و مى‏گويند : اين از سوى خدا است ، تا با آن بهايى اندك به دست آورند . پس واى بر آنها از آنچه با دستانشان نوشتند ، واى بر آنها از آنچه به دست مى‏آورند) .
در اين آيه ، سخن از تحريف لفظى و اساسى تورات در كتابت و نگارش است.
در صدر آيه 46 نساء مى‏فرمايد:
(مِّنَ الَّذِينَ هَادُواْ يُحَرِّفُونَ الْكَلِمَ عَن مَّوَاضِعِهِ .^۳
برخى از آنان كه يهودى‏اند ، كلمات را از جاهاى خود بر مى‏گردانند) .
در اين آيه ، به بيانى مطلق ، سخن از تحريف گفتار وحى الهى در تورات است كه هم بر تحريف لفظى و هم معنوى قابل حمل است. از اين رو برخى مفسّران ، آن را