كرده است ؟ بگو : اين روزى‏ها در زندگى دنيايى براى كسانى است كه ايمان آوردند ، و روز قيامت‏خاصّ آنان‏است.اين چنين آيات را براى گروهى‏كه مى‏دانند، بيان‏مى‏كنيم).
و هم دنياپرستى و دل‏سپردگى به آن را مورد نكوهش قرار داده است؛ چرا كه عامل بازدارنده انسان از هدف اصلى و جادوان به شمار مى‏آيد:
(وَ مَا هَذِهِ الْحَيَوةُ الدُّنْيَآ إِلَّا لَهْوٌ وَ لَعِبٌ وَ إِنَّ الدَّارَ الْأَخِرَةَ لَهِىَ الْحَيَوَانُ لَوْ كَانُواْ يَعْلَمُونَ .¹
اين زندگى دنيايى جز سرگرمى و بازيچه نيست ، و سراى آخرت ، زندگى واقعى است . اى كاش مى‏دانستند).
در ارزيابى قرآنى ميان دنيا و آخرت، پديده‏ها و كالاهاى اين جهان همه به عنوان آيه‏هاى الهى و ابزارهاى مفيد و مورد استفاده انسان اند و دنيا مدرسه تربيت و ظرف عبور او به شمار مى‏آيد، نه جايگاه و مقصد حيات.²
بدين سان قرآن ، چهره امّتى معتدل، واقع‏گرا و خردمند را ترسيم مى‏كند كه براى ديگران الگو و شاخص باشد:
(وَكَذَ لِكَ جَعَلْنَكُمْ أُمَّةً وَسَطًا لِّتَكُونُواْ شُهَدَآءَ عَلَى النَّاسِ وَ يَكُونَ الرَّسُولُ عَلَيْكُمْ شَهِيدًا .³
اين چنين شما را امت ميانه قرار داديم تا گواهان بر مردم باشيد ، و رسول بر شما گواه باشد).
آرى اين همه معارف را با آن ويژگى‏ها و امتيازات، انسانى در يك برهه كوتاه و پرتلاطم از عمر خويش به جامعه بشرى آموخت كه به مكتب نرفته و معلّم نديده بود و هرگزدر عمر خويش شعر نسروده و خط ننوشته بود:
(وَ مَا كُنتَ تَتْلُواْ مِن قَبْلِهِ مِن كِتَبٍ وَ لَا تَخُطُّهُ بِيَمِينِكَ إِذًا لَّارْتَابَ الْمُبْطِلُونَ . ⁴