را به استراق سمع شبانه وا مى‏داشت!^۱ قرآن اشارتى گذرا به گوش‏ايستايى همينان دارد:
(نَّحْنُ أَعْلَمُ بِمَا يَسْتَمِعُونَ بِهِ إِذْ يَسْتَمِعُونَ إِلَيْكَ وَ إِذْ هُمْ نَجْوَى‏ .^۲
ما مى‏دانيم به آنچه گوش فرا مى‏دهند . آن هنگام كه به تو گوش مى‏دهند ، و نيز آن هنگام كه به نجوا مى‏پردازند) .
و در همين حال براى پيشگيرى از افسون جادويى آن، مردمان را از شنيدن آن بر حذر مى‏داشتند:
(وَ قَالَ الَّذِينَ كَفَرُواْ لَا تَسْمَعُواْ لِهَذَا الْقُرْءَانِ وَ الْغَوْاْ فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَغْلِبُونَ .^۳
آنان كه كافر شدند ، گفتند : گوش فرا ندهيد و در آن لغو در اندازيد ، تا شايد شما چيره شويد) .
زيبايى زبان قرآن و قدرت آن در تسخير دل‏ها ، ويژه روزگاران كهن نبوده، بلكه امروز نيز بهترين زبان‏آوران عرب، چون: ميخائيل نعيمه، جُبران خليل جُبران و جُرج جُرداق را شيفته خود كرده است. گلدزيهر مى‏نويسد: «هيچ اثر ادبى در جهان، در شگفتىِ عظيم و بى‏نظيرى كه قرآن برانگيخت، به پاى آن نمى‏رسد».^۴
جان ديون پورت مى‏نويسد: «قرآن، از نظر ادبى، شاعرانه‏ترين اثر مشرق‏زمين، دربرگيرنده نثرى موزون و مسجّع، به بليغ‏ترين و فصيح‏ترين صورت زبان عرب ونمونه اعلاى آن زبان و مملو از درخشنده‏ترين امثال و محكم‏ترين تشبيهات است. با آيات پر طنطنه‏اش ، ملكوت خداوندى را تصوير مى‏كند. آهنگ و نوا و عباراتش در ترسيم بهشت و جهنّم، تكان‏دهنده اند و...».^۵