4 / 20

خوراك بهشتيان

قرآن

«وصف بهشتى كه به پرهيزگاران وعده داده شده ، [ اين است كه ] از زير [ درختانِ ]آن نهرها روان اند [ و ] ميوه و سايه اش پايدار است . اين است فرجام كسانى كه پرهيزگارى كرده اند و فرجام كافران ، آتش است».

حديث

۱۹۸.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :در بهشت ، پرنده اى را مى بينى و هوس آن مى كنى . بلافاصله برشته شده در برابرت مى افتد !

۱۹۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :انسان در بهشت ، هوس [ گوشت ] پرنده اى مى كند . آن پرنده به سرعتِ شتر خراسانى ^۱ مى آيد و بر سفره او مى افتد ، بدون آن كه دود و آتشى به آن رسيده باشد . او از آن مى خورد و چون سير شد ، دوباره آن پرنده پرواز مى كند !

۲۰۰.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :نخستين غذايى كه بهشتيان مى خورند ، زياده جگر ماهى است.

۲۰۱.صحيح مسلمـ به نقل از جابر ـ: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود : «بهشتيان ، در بهشت مى خورند و مى نوشند ؛ ولى نه آب دهان مى اندازند ، نه ادرار و نه مدفوع مى كنند و نه ترشّحات بينى دارند» .
گفتند : پس غذا چه مى شود؟
فرمود : «آروغ مى شود و تراوشى مانند تراوش مُشك . به آنها تسبيح و تحميد الهام مى شود ، همان گونه كه نفَس به آنها داده مى شود» .

1.شترانى نر با گردنى بلند و سرعت زياد .

بهشت و دوزخ از نگاه قرآن و حديث ج1

188

4 / 20

طَعامُ أَهلِ الجَنَّةِ

الكتاب

«مَّثَلُ الْجَنَّةِ الَّتِى وُعِدَ الْمُتَّقُونَ تَجْرِى مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَـرُ أُكُلُهَا دَائِمٌ وَ ظِـلُّهَا تِلْكَ عُقْبَى الَّذِينَ اتَّقَواْ وَّ عُقْبَى الْكَـفِرِينَ النَّارُ ». ^۱

الحديث

۱۹۸.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :إِنَّكَ لَتَنظُرُ إِلى الطَّائِرِ فِي الجَنَّةِ فَتَشتَهِيهِ ، فَيَخِرُّ مَشوِيّا بَينَ يَدَيكَ . ^۲

۱۹۹.عنه صلى الله عليه و آله :إِنَّ الرَّجُلَ لَيَشتَهِي الطَّيرَ فِي الجَنَّةِ فَيَجِيءُ مِثلَ البُختِيِ ^۳ حَتَّى يَقَعَ عَلَى خِوانِهِ ، لَم يُصِبهُ دُخانٌ ، وَلَم تَمَسَّهُ نارٌ ، فَيَأكُلُ مِنهُ حَتَّى يَشبَعَ ، ثُمَّ يَطِيرُ . ^۴

۲۰۰.عنه صلى الله عليه و آله :أَمّا أَوَّلُ طَعامٍ يَأكُلُهُ أَهلُ الجَنَّةِ فَزِيادَةُ كَبِدِ الحُوتِ . ^۵

۲۰۱.صحيح مسلم عن جابر عن رسول اللّه صلى الله عليه و آله :إِنَّ أَهلَ الجَنَّةِ يَأكُلُونَ فِيها وَيَشرَبُونَ ، وَلا يَتفِلُونَ ^۶
وَلا يَبُولُونَ وَلا يَتَغَوَّطُونَ وَلا يَمتَخِطُونَ .
قالُوا : فَما بالُ الطَّعامِ؟ قالَ : جُشاءٌ ^۷ وَرَشحٌ كَرَشحِ المِسكِ ، يُلهَمُونَ التَّسبِيحَ وَالتَّحمِيدَ ، كَما تُلهَمُونَ النَّفَسَ . ^۸

1.الرعد : ۳۵.

2.الزهد لابن المبارك : ص ۵۱۰ ح ۱۴۵۲ ، البعث والنشور : ص ۲۰۶ ح ۳۱۸ ، مسند البزّار : ج ۵ ص ۴۰۱ ح ۲۰۳۲ وفيه «فيجيء» بدل «فيخرّ» ، الدرّ المنثور : ج ۷ ص ۳۹۱ نقلاً عن ابن أبي الدنيا وابن المنذر وكلّها عن ابن مسعود.

3.البُخْتيّ : الذَّكَرُ من الجمال وهي طوال الأعناق (النهاية : ج ۱ ص ۱۰۱ «بخت»).

4.الدرّ المنثور : ج ۷ ص ۳۹۱ نقلاً عن ابن أبي الدنيا عن ميمونة.

5.صحيح البخاري : ج ۳ ص ۱۴۳۳ ح ۳۷۲۳ ، مسند الطيالسي : ص ۲۷۳ ح ۲۰۵۱ ، حلية الأولياء : ج ۶ ص ۲۵۲ كلّها عن أنس ، المعجم الكبير : ج ۸ ص ۳۲۲ ح ۸۲۰۸ عن طارق بن شهاب نحوه ، كنز العمّال : ج ۱۴ ص ۴۷۱ ح ۳۹۳۰۳ ؛ علل الشرائع : ص ۹۵ ح ۳ عن أنس ، الاحتجاج : ج ۱ ص ۱۱۴ عن ثوبان ، المناقب لابن شهرآشوب : ج ۴ ص ۳۵۵ عن أبي إسحاق الموصلى عن الإمام الرضا عليه السلام وكلاهما نحوه ، بحار الأنوار : ج ۹ ص ۲۹۳ ح ۴.

6.تَفَلَ : بَصَقَ، والتَفْلُ والتُفال : البصاق (لسان العرب : ج ۱۱ ص ۷۷ «تفل»).

7.التَجَشَّؤ : تنفّس المعدة عند الامتلاء، تجشّأت : تنفّسَت، والاسم الجُشاء (لسان العرب : ج ۱ ص ۴۸ «جشأ»).

8.صحيح مسلم : ج ۴ ص ۲۱۸۰ ح ۲۸۳۵ ، مسند ابن حنبل : ج ۵ ص ۵۵ ح ۱۴۴۰۸ ، سنن الدارمي : ج ۲ ص ۷۹۲ ح ۲۷۲۳ ، تاريخ بغداد : ج ۱۳ ص ۱۹۷ الرقم ۷۱۷۵ كلّها نحوه ، كنز العمّال : ج ۱۴ ص ۴۶۹ ح ۳۹۲۹۴ .