حمل قول الشاعر : * من النّواضح تَسقى جنّة سحقا * وسميت الجنة إما تشبيها بالجنة في الارض وإن كان بينهما بون ، وإما لستره نعمها عنّا المشار إليها بقوله تعالى : «فَلا تَعلَمُ نَفسٌ ما أخفِىَ لَهُم مِن قُرَّةٍ أعيُنٍ»^۱ . ^۲
جنّت ، هر بوستان داراى درختانى است كه درختانش ، زمين آن را مى پوشانند . خداوند عز و جل فرموده است : «براى سبائيان در محلّ سكونتشان ، دو باغ در سمت چپ و راست بود» ، «و دو باغشان را به دو باغى ديگر ، تبديل كرديم» و «چرا وقتى تو به باغت وارد شدى» گفته شده كه به درختان پوشاننده[ى زمين ]«جنّت» گفته مى شود و بر همين نظر ، اين گفته شاعر حمل مى شود : «از شتران آبكشى كه باغ را به سختى ، آب مى دهند» . بهشت ، «جنّت» ناميده شده ، يا به جهت شباهتى كه ميان باغ هاى زمين و بهشت وجود دارد، هرچند فاصله زيادى ميان آنهاست ويا به خاطر پوشيده بودن نعمت هاى آن از ماست كه در اين گفته خداى بلندمرتبه ، به آن اشاره شده است : «و هيچ كس از آن مايه شادمانى كه براى ايشان اندوخته شده ، خبر ندارد» .
امّا به نظر «آرتورجِفْرى»، ريشه واژه «جنّت»، آرامى يا سُريانى است كه در اين زبان ها تخصيص معنايى يافته و به معناى «پاداش نيكوكاران» به كار رفته است . هورو ويتس ، ريشه اين واژه را از فرهنگ و دين يهود مى داند و آن را با تركيب «gan eden (بهشت آسمانى)» كه در تورات (سِفْر پيدايش : 2 / 109) به كار رفته ، هم معنا مى شمرد . ^۳

واژه «جنّت» در قرآن و حديث

واژه «جنّت» و مشتقّات آن در قرآن ، 147 بار در چهار معنا به كار رفته است :
1 . بهشت آدم ابو البشر ، يعنى جايگاهى كه وى و همسرش حوّا ، قبل از منتقل شدن به دنيا در آن جا زندگى مى كردند و از آسايش كامل ، برخوردار

در مقابل ، خليل بن احمد فراهيدى ، «جنّت» را به «حديقه» تفسير كرده است :
الجنّة : الحديقة ، وهى بستان ذات شجر ونزهة .^۱جنّت ، حديقه است ، و حديقه ، بوستان داراى درخت و تفرّجگاه است .
برخى از لغت شناسان ، وجه نام گذارى جايگاه نيكوكاران در سراى جاويد به «جنّت» را كثرت درختان و سايه هاى آن مى دانند ^۲ و برخى ، مستور بودن نعمت هاى آن در اين جهان براى ما . ^۳
گفتنى است كه وجه دوم ، از پيامبر خدا صلى الله عليه و آله نيز در پاسخ يزيد بن سلام ـ كه از علّت نام گذارى بهشت به «جنّت» از ايشان پرسيد ـ نقل شده است :
لأنَّها جَنينَةٌ خيَرَةٌ نَقيَّةٌ و عندَ اللّهِ تَعالى ذكرُهُ ، مَرضيَّةٌ .^۴براى اين كه بهشت ، پوشيده ، اندوخته ، پاك و در نزد خداى بلندمرتبه ، مورد رضايت است .
علّامه مجلسى در تبيين جمله «لأنَّها جَنينَة» مى گويد :
أي مستورة عن الخلق ولا يستر إلا ما كان خيرة .^۵يعنى از خلق ، پوشيده است و جز اندوخته هم چيزى پوشيده نمى شود .
راغب اصفهانى به هر دو وجه تسميه اشاره كرده ، مى گويد :
والجنة كل بستان ذى شجر يستر بأشجاره الأرض ، قال عزوجل : «لَقَد كَانَ لِسَبَإٍ فِي مَسْكَنِهِم آيَةٌ جَنَّتانِ عَن يَمينٍ وَشِمالٍ»^۶«وَبَدَّلْناهُمْ بِجَنَّتَيْهِمْ جَنَّتَيْنِ»^۷«وَلَولا إذْ دَخَلْتَ جَنَّتَكَ»^۸ قيل : وقد تسمى الاشجار الساترة جنة ، وعلى ذلك