۲۶۳.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :كسى كه به بهشت وارد شود ، همواره برخوردار است و هرگز بينوا نمى شود ، جامه هايش كهنه نمى شوند و جوانى اش از بين نمى رود.

۲۶۴.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :چون بهشتيان در بهشت استقرار يابند ، برادرانْ مشتاق ديدار يكديگر مى شوند . پس ، تخت اين يكى به سوى تخت ديگرى حركت مى كند و آن دو با هم ديدار مى كنند و از آنچه در سراى دنيا ميانشان گذشته است ، سخن مى گويند و يكى مى گويد : برادرم ! يادت مى آيد كه فلان روز ، در سراى دنيا در فلان مجلس بوديم و دعا كرديم و خدا ما را آمرزيد ؟

۲۶۵.سنن الدارمىـ به نقل از زيد بن ارقم ـ: پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود : «در بهشت به مرد ، نيروى صد مرد در خوردن و آشاميدن و جِماع و شهوت داده مى شود» .
مردى از يهود گفت : كسى كه مى خورد و مى آشامد ، به قضاى حاجت نياز ندارد ؟
پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود : «از پوست او عرق مى ريزد و شكمش خالى مى شود» .

۲۶۶.مسند ابن حنبلـ به نقل از زيد بن ارقم ـ: مردى از يهود ، نزد پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و گفت : اى ابو القاسم ! آيا نه اين است كه مى گويى بهشتيان مى خورند و مى آشامند؟ و به دوستانش گفت : اگر به اين اقرار كند ، او را محكوم مى كنم.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود : «چرا ! سوگند به آن كه جانم در دست اوست ، به هر يك از آنان ، نيروى صد مرد در خوردن و آشاميدن و شهوت و جِماع داده مى شود» .
يهودى گفت : كسى كه مى خورد و مى آشامد ، قضاى حاجت نمى كند؟
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود : «قضاى حاجت هر يك از آنها ، عرق مشك فشانى است كه از پوستش مى تراود و شكمش فرو مى نشيند».

۲۶۳.عنه صلى الله عليه و آله :مَن يَدخُل الجَنَّةَ يُنعَم لا يَبأَسُ ، لا تَبلى ثِيابُهُ ، وَلا يَفنى شَبابُهُ . ^۱

۲۶۴.عنه صلى الله عليه و آله :إِذا استَقَرَّ أَهلُ الجَنَّةِ فِي الجَنَّةِ اشتاقَ الإِخوانُ إِلَى الإِخوانِ ، فَيَسِيرُ سَرِيرُ ذا إِلى سَرِيرِ ذا فَيَلتَقِيانِ ، فَيَتَحَدَّثانِ ما كانَ بَينَهُما فِي دارِ الدُّنيا ، ويَقولُ : يا أَخِي ، تَذكُرُ يَومَ كَذا كُنّا فِي دارِ الدُّنيا فِي مَجلِسِ كَذا ، فَدَعَونا اللّهَ فَغَفَرَ لَنا . ^۲

۲۶۵.سنن الدّارميّ عن زيد بن أرقم :قالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : إِنَّ الرَّجُلَ مِن أَهلِ الجَنَّةِ لَيُعطَى قُوَّةَ مِئَةِ رَجُلٍ ، فِي الأَكلِ وَالشُّربِ وَالجِماعِ وَالشَّهوَةِ .
فَقالَ رَجُلٌ مِنَ اليَهُودِ : إِنَّ الَّذِي يَأكُلُ وَيَشرَبُ تَكُونُ مِنهُ الحاجَةُ؟ فَقالَ : يُفِيضُ مِن جِلدِهِ عَرَقٌ ، فَإِذا بَطنُهُ قَد ضَمَرَ . ^۳

۲۶۶.مسند ابن حنبل عن زيد بن أرقم :أَتى النَّبِيَ صلى الله عليه و آله رَجُلٌ مِنَ اليَهُودِ فَقالَ : يا أَبا القاسِمِ ، أَلَستَ تَزعَمُ أَنَّ أَهلَ الجَنَّةِ يَأكُلُونَ فِيها وَيَشرَبُونَ؟ وَقالَ لِأَصحابِهِ : إِن أَقَرَّ لِي بِهَذِهِ خَصَمتُهُ .
قالَ : فَقالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : بَلى ، وَالَّذِي نَفسِي بِيَدِهِ! إِنَّ أَحَدَهُم لَيُعطَى قُوَّةَ مِئَةِ رَجُلٍ فِي المَطعَمِ وَالمَشرَبِ وَالشَّهوَةِ وَالجِماعِ .
قالَ : فَقالَ لَهُ اليَهُودِيُ : فَإِنَّ الَّذِي يَأكُلُ وَيَشرَبُ تَكُونُ لَهُ الحاجَةُ؟ قالَ : فَقالَ رَسُولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله : حاجَةُ أَحَدِهِم عَرَقٌ يُفِيضُ مِن جُلُودِهِم مِثلَ رِيحِ المِسكِ ، فَإِذا البَطنُ قَد ضَمَرَ . ^۴