۲۷۲.الغاراتـ به نقل از عبايه ـ: على عليه السلام به محمّد [ بن ابى بكر ] و مردم مصر نوشت : «... بهشتيان هر آدينه به ديدار پادشاه عالم مى روند . آنان كه به او نزديك ترند ، بر منبرهايى از نور مى نشينند و كسانى كه در مرتبه بعد از آنها قرار دارند ، بر منبرهايى از ياقوت ، و كسان بعد از آنها بر منبرهايى از زبرجد ، و مرتبه پايين تر از اينها بر منبرهايى از مُشك مى نشينند . در همان حال كه نشسته اند و به نور خداى عز و جلمى نگرند و خداوند به چهره آنان مى نگرد ، به ناگاه ، ابرى مى آيد و بر فراز سرشان مى ايستد و چندان نعمت و لذّت و شادمانى و سرخوشى بر آنان فرو مى بارد كه تنها خداى سبحان مى داند و بس» .
سپس فرمود : «آرى ، با اين همه ، چيزى هست كه از اين هم برتر است : خشنودى بزرگِ خدا».

۲۷۳.امام صادق عليه السلامـ در باره اين سخن خداى عز و جل :«پروردگارا ! در دنيا به ما نيكى دِه و در آخرت نيز نيكى دِه»ـ: [ يعنى ]خشنودى خدا و بهشت در آخرت ، و معاش و اخلاق خوش در دنيا.

۲۷۴.تنبيه الغافلين :در خبرى آمده است كه خداى بلندمرتبه ، به فرشتگانش مى فرمايد : «از دوستانم پذيرايى كنيد» .
پس خوراكى هاى رنگارنگ آورده مى شود و دوستان خدا از هر لقمه اى لذّتى متفاوت با لقمه ديگر مى برند و چون از خوردنْ دست مى كشند ، خداى بلندمرتبه مى فرمايد : «به بندگانم بنوشانيد» .
پس نوشيدنى هايى آورده مى شود و آنان از هر نوشيدنى ، لذّتى متفاوت با ديگرى مى برند و چون از نوشيدنْ دست مى كشند ، خداى بلندمرتبه به ايشان مى فرمايد : «منم پروردگار شما . به وعده ام با شما عمل كردم . پس اينك از من بخواهيد تا به شما عطا كنم» .
دوستان خدا دو يا سه بار مى گويند : پروردگارا ! خشنودى ات را از تو مى خواهيم .
پس خداى بلندمرتبه مى فرمايد : «از شما خشنود شدم و افزون بر اين هم دارم . امروز ، شما را به كرامتى بزرگ تر از همه اينها مفتخر مى سازم» .
آن گاه پرده كنار زده مى شود و آنان تا آن گاه كه خدا بخواهد ، به او مى نگرند . سپس برايش به خاك مى افتند و تا آن گاه كه خدا بخواهد ، همچنان در سجده خواهند بود .
سپس به آنان مى فرمايد : «سرهايتان را بلند كنيد . اين جا ، جاى عبادت نيست» . پس هر نعمتى را كه در آن به سر مى بردند ، از ياد مى برند و نگريستن به او ، برايشان از همه نعمت ها خوش تر است . سپس بر مى گردند و از زير عرش ، بادى بر تپّه اى از مشك سفيد ، وزيدن مى گيرد و آن را بر سر آنها و پيشانى اسبانشان مى پاشد ، و چون به نزد كسان خويش باز گردند ، همسرانشان آنان را زيباتر و نورانى تر از زمانى مى بينند كه تركشان كرده بودند . پس همسرانشان به آنان مى گويند : زيباتر از آنچه بوديد ، باز گشته ايد !

۲۷۲.الغارات عن عباية :كَتَبَ عَلِيٌ عليه السلام إِلى مُحَمَّدِ [بنِ أَبِي بَكرٍ ]وَأَهلِ مِصرَ : ... إِنَّ أَهلَ الجَنَّةِ يَزُورُونَ الجَبّارَ كُلَّ جُمُعَةٍ ، فَيَكُونُ أَقرَبُهُم مِنهُ عَلى مَنابِرَ مِن نُورٍ ، وَالَّذِينَ يَلُونَهُم عَلَى مَنابِرَ مِن ياقُوتٍ ، وَالَّذِينَ يَلُونَهُم عَلَى مَنابِرَ مِن زَبَرجَدٍ ، وَالَّذِينَ يَلُونَهُم عَلَى مَنابِرَ مِن مِسكٍ ، فَبَينا هُم كَذلِكَ يَنظُرُونَ إِلى نُورِ اللّهِ جَلَّ جَلالُهُ وَيَنظُرُ اللّهُ فِي وُجُوهِهِم ، إِذا أَقبَلَت سَحابَةٌ تَغشاهُم فَتُمطِرُ عَلَيهِم مِنَ النِّعمَةِ وَاللَّذَّةِ وَالسُّرُورِ وَالبَهجَةِ ما لا يَعلَمُهُ إِلَا اللّهُ سُبحانَهُ . ثُمَّ قالَ : بَلى إِنَّ مَعَ هَذا ما هُوَ أَفضَلُ مِنهُ ؛ رِضوانُ اللّهِ الأَكبَرُ . ^۱

۲۷۳.الإمام الصادق عليه السلامـ فِي قَولِهِ عز و جل :«رَبَّنَا ءَاتِنَا فِى الدُّنْيَا حَسَنَةً وَفِى الْاخِرَةِ حَسَنَةً »^۲ـ: رِضوانُ اللّهِ وَالجَنَّةُ فِي الآخِرَةِ ، وَالمَعاشُ وَحُسنُ الخُلُقِ فِي الدُّنيا . ^۳

۲۷۴.تنبيه الغافلين :رُوِيَ فِي خَبَرٍ أَنَّ اللّهَ تَعالى يَقُولُ لِمَلائِكَتِهِ : أَطعِمُوا أَولِيائِي ، فَيُؤتى بِأَلوانِ الأَطِعِمَةِ ، فَيَجِدُونَ لِكُلِّ لُقمَةٍ لَذَّةً غَيرَ ما يَجِدُونَ لِلأُخرى ، فَإِذا فَرَغُوا مِنَ الطَّعامِ ، يَقُولُ اللّهِ تَعالى : اِسقُوا عِبادِي ، فَيُؤتى بِأَشرِبَةٍ ، فَيَجِدُونَ لِكُلِّ شَربَةٍ لَذَّةً بِخِلافِ الأُخرى ، فَإِذا فَرَغُوا يَقُولُ اللّهِ تَعالى لَهُم : أَنَا رَبُّكُم ، قَد صَدَقتُكُم وَعدِي ، فَاسأَلُونِي أُعطِكُم ، قالُوا : رَبَّنا نَسأَلُكَ رِضوانَكَ ـ مَرَّتَينِ أَو ثَلاثا ـ فَيَقُولُ تَعالى : رَضِيتُ عَنكُم ، وَلَدَيَ المَزِيدُ . اليَومَ أُكرِمُكُم بِكَرامَةٍ أَعظَمَ مِن ذَلِكَ كُلِّهِ ، فَيُكشَفُ الحِجابُ ، فَيَنظُرُونَ إِلَيهِ ما شاءَ اللّهُ ، فَيَخِرُّونَ لَهُ سُجَّدا ، فَكانُوا فِي السُّجُودِ ما شاءَ اللّهُ .
ثُمَّ يَقُولُ لَهُم : اِرفَعُوا رُؤُوسَكُم ، لَيسَ هَذا مَوضِعَ عِبادَةٍ ، فَيَنسَونَ كُلَّ نِعمَةٍ كانُوا فِيها ، وَيَكُونُ النَّظَرُ إِلَيهِ أَحَبَّ إِلَيهِم مِن جَمِيعِ النِّعَمِ ، ثُمَّ يَرجِعُونَ ، فَتَهِيجُ رِيحٌ مِن تَحتِ العَرشِ ، عَلَى تَلٍّ مِن مِسكٍ أَبيَضَ ، فَيَنثُرُ ذَلِكَ عَلَى رُؤُوسِهِم ، وَنَواصِي خُيُولِهِم ، فَإِذا رَجَعُوا إِلى أَهلِيهِم تَراهم أَزواجُهُم فِي الحُسنِ وَالبَهاءِ أَفضَلَ مِمّا تَرَكُوهُنَّ ، فَيَقُولُ لَهُم أَزواجُهُم : إِنَّكُم قَد رَجَعتُم عَلَى أَحسَنَ ما كُنتُم . ^۴