حديث
۳۰۶.پيامبر خدا صلى الله عليه و آلهـ در توصيف بهشت ـ: بر درِ بهشت ، درختى است كه در سايه هر برگ آن ، هزار نفر از مردم جا مى گيرند . در سمت راست درخت ، چشمه اى پاك و پاك كننده قرار دارد . جرعه اى از آن را مى نوشند و به واسطه آن ، خداوند ، دل هايشان را از حسد ، پاك مى سازد و مو از پوست بدنشان مى ريزد . اين ، همان سخن خداوند عز و جل است كه : « و پروردگارشان نوشيدنى اى پاك كننده به آنان نوشانيد » از همان چشمه پاك .
سپس به سوى چشمه اى ديگر در سمت چپِ درخت مى روند و خود را در آن مى شويند . اين چشمه ، چشمه زندگانى است . بنا بر اين ، ديگر هرگز نمى ميرند .
سپس آنان را در پيش عرشْ نگه مى دارند ، در حالى كه براى هميشه از آفت ها و بيمارى ها و گرما و سرما مصون شده اند .
۳۰۷.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :بهشت ، يك خشتش از طلاست و يك خشتش از نقره . ريگ هايش ياقوت و زمرّد است . ملاطش مشكِ تند و خاكش زعفران است . جوى هايش روان ، ميوه هايش آويزان و مرغانش آوازخوان اند . در آن جا نه آفتابى هست و نه سرماى سوزناكى . براى هر مردى از اهالى بهشت ، هزار حورى است كه با هر حورى ، هزار سال به سر مى بَرد ، بى آن كه از يكديگر خسته و دل زده شوند .
