۳۲۲.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :چون روز قيامت شود ، مرگ را در شكل قوچى سياه و سفيد مى آورند و آن را ميان بهشت و دوزخ ، نگاه مى دارند و آن را در برابر چشم اهل بهشت و دوزخ ، سر مى بُرند . اگر قرار بود [در آن روز ،] كسى از شادى بميرد ، قطعا بهشتيان مى مُردند و اگر قرار بود كسى از اندوه بميرد ، حتما دوزخيان مى مُردند .
۳۲۳.الزهد ، حسين بن سعيد :يادم نمى آيد كه ابو بصير ، آن را جز از امام باقر عليه السلام نقل كرده باشد كه فرمود : «آن گاه كه خداوند ، بهشتيان را به بهشت و دوزخيان را به دوزخ مى برد ، مرگ را به صورت قوچى مى آورند و آن را ميان بهشت و دوزخ ، نگاه مى دارند . سپس آواز دهنده اى با صدايى كه همه اهل بهشت و اهل جهنّم بشنوند ، بانگ مى زند : اى اهل بهشت و اى اهل دوزخ !
با شنيدن صدا ، همه به طرف آن ، رو مى كنند . پس به آنها گفته مى شود : آيا مى دانيد كه اين چيست؟ اين ، همان مرگى است كه در دنيا از آن مى ترسيديد .
اهل بهشت مى گويند : بار خدايا ! مرگ را نزد ما مياور .
اهل دوزخ نيز مى گويند : بار خدايا ! مرگ را نزد ما بياور .
در اين هنگام ، آن (مرگ) را مانند گوسفند ، سر مى بُرند .
سپس آواز دهنده اى آواز مى دهد كه : ديگر ، مرگى نيست . به جاودانگى ، يقين كنيد .
پس بهشتيان ، چنان خوش حال مى شوند كه اگر قرار بود كسى در آن روز از خوش حالى بميرد ، قطعا آنان مى مُردند» .
سپس اين آيه را تلاوت كرد : «آيا ديگر روى مرگ را نمى بينيم ، جز همان مرگ نخستين خود را ؟! و ما هرگز عذاب نخواهيم شد؟! به راستى كه اين ، همان كاميابى بزرگ است . براى چنين [ پاداشى ] بايد كوشندگان بكوشند» و [ فرمود: ] «دوزخيان ، چنان ناله اى سر مى دهند كه اگر قرار بود كسى از ناله بميرد ، قطعا آنان مى مُردند . اين است [ معناى ]سخن خداوند عز و جلكه : «آنان را از روز حسرت ، بيم ده ، آن گاه كه كار ، تمام مى شود» ».
