۳۷۸.صحيح مسلمـ به نقل از ابو هريره ـ: پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود : «هيچ كس نيست كه كردارش او را به بهشت برد» .
گفته شد : حتّى شما ، اى پيامبر خدا؟
فرمود : «حتّى من ، مگر آن كه رحمت پروردگارم مرا در بر گيرد» .

۳۷۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خداى بزرگ و والا فرمود : «آنان كه براى پاداش من كار مى كنند ، نبايد به كردارهاى خويش تكيه كنند ؛ زيرا اگر همه عمرشان را در عبادت من بكوشند و خويشتن را به زحمت اندازند ، باز تقصير كرده اند و در عبادتشان به عمق بندگى من ، و كرامت من و نعمت هاى باغ هاى بهشتم و درجات بلند در جوارم كه از من مى طلبند ، نمى رسند ؛ بلكه تنها به رحمت من بايد اعتماد كنند و به فضل من ، اميد داشته باشند و به گمان نيك داشتن به من ، دل ببندند . در اين صورت است كه رحمتم به ايشان مى رسد ، و لطفم ، آنان را به خشنودى ام مى رساند ، و آمرزشم جامه گذشتم را بر ايشان مى پوشاند ؛ چرا كه من خداى مهرگستر مهربانم و بدين ناميده شده ام» .

۳۸۰.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :بهشت و دوزخ با يكديگر به گفتگو پرداختند . دوزخ گفت : من به بزرگان و پادشاهان ، اختصاص داده شده ام .
بهشت گفت : من چه ، كه جز مردمان بينوا و فرودست ، واردم نمى شوند؟!
خداى بزرگ و والا ، به بهشت فرمود : «تو رحمت من هستى . با تو بر هر كس از بندگانم كه بخواهم ، رحم مى آورم» و به دوزخ فرمود : «تو عذاب من هستى . با تو هر يك از بندگانم را كه بخواهم ، عذاب مى كنم» .
هر دوى آنها پُر مى شوند .

۳۸۱.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خداى بلندمرتبه ، روزى كه رحمت را آفريد ، آن را صد رحمت آفريد . پس نود و نُه رحمت را نزد خود نگه داشت و يك رحمت را براى همه مخلوقاتش فرستاد . بنا بر اين ، اگر كافر از همه رحمتى كه نزد خداست ، آگاه بود ، از بهشتْ نوميد نمى شد و اگر مؤمن از همه عذابى كه نزد خداست ، آگاه بود ، خود را از آتشْ در امان نمى پنداشت .

۳۷۸.صحيح مسلم عن أبي هريرة :إِنَّ النَّبِيَ صلى الله عليه و آله قالَ : ما مِن أَحَدٍ يُدخِلُهُ عَمَلُهُ الجَنَّةَ . فَقِيلَ : وَلا أَنتَ ، يا رَسُولَ اللّهِ ؟ قالَ : وَلا أَنَا ، إِلَا أَن يَتَغَمَّدَنِي رَبِّي بِرَحمَةٍ . ^۱

۳۷۹.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :قالَ اللّهُ تَبارَكَ وَتَعالى : لا يَتَّكِلُ العامِلُونَ عَلَى أَعمالِهِمُ الَّتِي يَعمَلُونَها لِثَوابِي ، فَإِنَّهُم لَوِ اجتَهَدُوا وَأَتعَبُوا أَنفُسَهُم (أَعمارَهُم) فِي عِبادَتي ، كانُوا مُقَصِّرِينَ غَيرَ بالِغِينَ فِي عِبادَتِهِم كُنهَ عِبادَتِي فِيما يَطلُبُونَ عِندِي مِن كَرامَتِي ، وَالنَّعِيمِ فِي جَنّاتِي ، وَرَفِيعِ الدَّرجاتِ العُلى فِي جِوارِي ، وَلَكِن بِرَحمَتِي فَليَثِقُوا، وَفَضلِي فَليَرجُوا ، وَإِلى حُسنِ الظَّنِّ بِي فَليَطمَئِنُّوا ، فَإِنَّ رَحمَتِي عِندَ ذَلِكَ تُدرِكُهُم ، وَمَنِّي يُبَلِّغُهُم رِضوانِي ، وَمَغفِرَتِي تُلبِسُهُم عَفوِي ، فَإِنِّي أَنا اللّهُ الرَّحمنُ الرَّحِيمُ وَبِذَلِكَ تَسَمَّيتُ . ^۲

۳۸۰.عنه صلى الله عليه و آله :تَحاجَّتِ الجَنَّةُ وَالنّارُ ، فَقالَتِ النّارُ : أُوثِرتُ بِالمُتَكَبِّرِينَ وَالمُتَجَبِّرِينَ . وَقالَتِ الجَنَّةُ : ما لِي لا يَدخُلُنِي إِلّا ضُعَفاءُ النّاسِ وَسَقَطُهُم ^۳ ؟! قالَ اللّهُ تَبارَكَ وَتَعالى لِلجَنَّةِ : أَنتِ رَحمَتِي ؛ أَرحَمُ بِكِ مَن أَشاءُ مِن عِبادِي ، وَقالَ لِلنّارِ : إِنَّما أَنتِ عَذابِي ؛ أُعَذِّبُ بِكِ مَن أَشاءُ مِن عِبادِي ، وَلِكُلِّ واحِدَةٍ مِنهُما مَلَؤُها . ^۴

۳۸۱.عنه صلى الله عليه و آله :إِنَّ اللّهَ تَعالى خَلَقَ الرَّحمَةَ يَومَ خَلَقَها مِئَةَ رَحمَةٍ ، فَأَمسَكَ عِندَهُ تِسعا وَتِسعِينَ رَحمَةً وَأَرسَلَ فِي خَلقِهِ كُلِّهِم رَحمَةً واحِدَةً ، فَلَو يَعلَمُ الكافِرُ بِكُلِّ الَّذِي عِندَ اللّهِ مِنَ الرَّحمَةِ لَم يَيأَس مِنَ الجَنَّةِ ، وَلَو يَعلَمُ المُؤمِنُ بِكُلِّ الَّذِي عِندَ اللّهِ مِنَ العَذابِ لَم يَأمَن مِنَ النّارِ . ^۵