۸۸۱.امام على عليه السلام :وارد شوندگان به بهشت ، تا ابد در نعمت اند.

۸۸۲.امام على عليه السلام :وارد شونده به بهشت ، از نعمت هاى جاويدان ، برخوردار است.

۸۸۳.امام على عليه السلامـ در باره اين سخن خداى متعال :«و كسانى كه از پروردگارشان پروا داشته اند ، گروه گروه به سوى بهشت ، سوق داده مى شوند»ـ: نه عذابى در كار است و نه عتابى . از آتش ، دور داشته شده اند و در سراى بهشت ، آرام گرفته اند و به اين خانه و كاشانه خرسندند .
اينان ، كسانى هستند كه كردارهايشان در دنيا ، پاك و چشمانشان گريان بوده و شب هايشان از خاكسارى نمودن و آمرزشى خواهى [ در پيشگاه خدا ] ، روز بوده و روزهايشان از تنهايى و بريدن [ از خلق ] ، شب بوده است . از اين روى ، خداوند ، بهشت را كاشانه آنان و جزاى اعمالشان را پاداش [ خود ] ، قرار داد و بدينها سزاوارترين بودند و شايسته آن بودند ، در مُلكى مانا ، و نعمتى پايا .

۸۸۴.امام على عليه السلامـ در توصيف اهل بهشت ـ: آن گاه به جانب نگهبانان بهشت مى روند و آنان مى گويند : «سلام بر شما ! خوش آمديد ! به بهشت ، جاودانه وارد شويد» . سپس فرزندان به ديدارشان مى آيند و بر گِردشان مى چرخند ، آن گونه كه مردم دنيا بر گرد عزيزى مى چرخند . فرزندان مى گويند : «بشارت باد تو را به كرامتى كه خدا برايت آماده ساخته است ! » .
آن گاه پسركى از ميان آن فرزندان ، به حورى اى از همسرانِ او مى گويد : «فلانى آمده است» و نام او را كه در دنيا به آن خوانده مى شده است ، مى برد .
آن حورى مى گويد : تو خود ، او را ديدى؟
مى گويد : آرى ، خودم ديدمش .
حورى ، شادى كنان مى دود و بر درگاه بهشت مى ايستد.
چون [ آن بهشتى ] به منزل خود مى رسد ، چشمش به قسمتى از پى ساختمانش مى افتد . سنگ هايى از مرواريد را مى بيند كه روى آن ، مرواريدهاى سبز و زرد و سرخ ، از هر رنگ ، قرار گرفته است . سپس سرش را بلند مى كند و سقف آن را مى بيند كه چون برق مى درخشد ، و اگر نبود كه خداى متعال ، مقدّر كرده است كه [ در بهشت ، ] درد و رنجى نباشد ، [ از برق آن ، ] كور مى شد .
آن گاه پايين را مى نگرد و همسرانش «وقدح هايى نهاده و بالش هايى پهلوى هم چيده و فرش هايى زربفت گسترده» را مى بيند . به آن نعمت ها مى نگرد و سپس بر تختى از تخت هايش تكيه مى زند و مى گويد : «ستايش ، خدايى را كه ما را به اين ، ره نمون شد و اگر خدا ره نمونمان نمى شد ، ما خود ، هدايت نمى شديم ...» .
در اين هنگام ، منادى اى ندا مى دهد كه : [ از اين پس ] زندگى مى كنيد و هرگز نخواهيد مُرد . ماندگاريد و هرگز نخواهيد كوچيد ، و تن درست خواهيد بود و هرگز بيمار نخواهيد شد.

۸۸۱.عنه عليه السلام :وَفدُ الجَنَّةِ أَبَدا مُنَعَّمونَ . ^۱

۸۸۲.عنه عليه السلام :وارِدُ الجَنَّةِ مُخَلَّدُ النَّعماءِ . ^۲

۸۸۳.عنه عليه السلامـ فِي قَولِهِ تَعالى :«وَ سِيقَ الَّذِينَ اتَّقَوْاْ رَبَّهُمْ إِلَى الْجَنَّةِ زُمَرًا»^۳ـ: قَد أُمِنَ العَذابُ ، وَانقَطَعَ العِتابُ ، وَزُحزِحُوا عَنِ النّارِ ، وَاطمَأَنَّت بِهِمُ الدّارُ ، وَرَضُوا المَثوى وَالقَرارَ . الَّذِينَ كانَت أَعمالُهُم فِي الدُّنيا زاكِيَةً ، وَأَعيُنُهُم باكِيَةً ، وَكانَ لَيلُهُم فِي دُنياهُم نَهارا ؛ تَخَشُّعا وَاستِغفارا، وَكانَ نَهارُهُم لَيلاً ؛ تَوَحُّشا وَانقِطاعا، فَجَعَلَ اللّهُ لَهُمُ الجَنَّةَ مَآبا ، وَالجَزاءَ ثَوابا، وَكانُوا أَحَقَّ بِها وَأَهلَها ، فِي مُلكٍ دائِمٍ ، وَنَعِيمٍ قائِمٍ . ^۴

۸۸۴.عنه عليه السلامـ في وَصف أهل الجَنَّة ـ: ثُمَّ انتَهَوا إِلى خَزَنَةِ الجَنَّةِ ، فَقالُوا : «سَلَـمٌ عَلَيْكُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوهَا خَــلِدِينَ »^۵ . ثُمَّ تَلَقّاهُمُ الوِلْدانُ يَطُوفُونَ بِهِم كَما يُطِيفُ أَهل الدُّنيا بِالحَمِيمِ ^۶ ، فَيَقُولُونَ : أَبشِر بِما أَعَدَّ اللّهُ لَكَ مِنَ الكَرامَةِ . ثُمَّ يَنطِقُ غُلامٌ مِن أُولئِكَ الوِلدانِ إِلى بَعضِ أَزواجِهِ مِنَ الحُورِ العِينِ ، فَيَقُولُ : قَد جاءَ فُلانٌ ـ بِاسمِهِ الَّذِي يُدعى بِهِ فِي الدُّنيا ـ فَتَقُولُ : أَنتَ رَأَيتَهُ؟ فَيَقُولُ : أَنَا رَأيتُهُ ، فَيَستخِفُّها الفَرَحُ حَتّى تَقُومَ عَلى أُسكُفَّةِ ^۷ بابِها .
فَإِذا انتَهى إِلى مَنزِلِهِ نَظَرَ شَيئا مِن أَساسِ بُنيانِهِ فَإِذا جَندَلُ اللُّؤلُوَ?فَوقَهُ أَخضَرُ وَأَصفَرُ وَأَحمَرُ مِن كُلِّ لَونٍ . ثُمَّ رَفَعَ رَأسَهُ فَنَظَرَ إِلى سَقفِهِ فَإِذا مِثلُ البَرقِ ، وَلَولا أَنَّ اللّهَ تَعالى قَدَّرَ أَنَّهُ لا أَلَمَ لَذَهَبَ بِبَصَرِهِ . ثُمَّ طَأطَأَ بِرَأسِهِ فَنَظَرَ إِلى أَزواجِهِ «وَ أَكْوَابٌ مَّوْضُوعَةٌ * وَ نَمَارِقُ مَصْفُوفَةٌ * وَ زَرَابِىُّ مَبْثُوثَةٌ »^۸ ، فَنَظَرَ إِلى تِلكَ النِّعمَةِ ، ثُمَّ اتَّكَأَ عَلى أَرِيكَةٍ مِن أَرِيكَتِهِ ، ثُمَّ قالَ : «الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِى هَدَانَا لِهَـذَا وَمَا كُنَّا لِنَهْتَدِىَ لَوْلَا أَنْ هَدَانَا اللَّهُ ...» . ^۹
ثُمَّ يُنادِى مُنادٍ : تَحيَونَ وَلا تَمُوتُونَ أَبَدا ، وَتُقِيمُونَ فَلا تَظعَنُونَ أَبَدا ، وَتَصِحُّونَ فَلا تَمرَضُونَ أَبَدا . ^۱۰