۹۷۹.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :مؤمن ، هر گاه به گناهان دست يازد و بدانها دچار شود ، به فقر دچار مى گردد و اگر اين ، كفّاره گناهانش نشد ، به بيمارى دچار مى گردد و اگر اين هم كفّاره گناهانش نشد ، به ترس و تعقيب از جانب حكومت دچار مى گردد و اگر اين نيز كفّاره گناهانش نشد ، هنگام جان دادن ، بر او سخت گرفته خواهد شد تا در حالى خداى را ديدار كند كه گناهى نداشته باشد تا به خاطر آن ، بازخواست شود . آن گاه [ خدا ] دستور مى دهد كه او را به بهشت برند.
۹۸۰.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :خداى متعال فرمود : «هيچ بنده خدايى ۱ نيست كه بخواهم او را به بهشت ببرم ، مگر آن كه او را دچار رنج و گرفتارى جسمى مى كنم . اگر اين ، كفّاره گناهانش شد كه شد ، و گر نه حكمران را بر او مسلّط مى گردانم و اگر اين ، كفّاره گناهانش نشد ، در روزى اش بر او تنگ مى گيرم و اگر اين هم كفّاره گناهانش نشد ، هنگام مُردن بر او سخت مى گيرم تا آن كه بدون گناه ، نزد من آيد . سپس او را به بهشت مى برم» .
۹۸۱.امام باقر عليه السلام :چون قاسم پسر خديجه از دنيا رفت ، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله به نزد خديجه رفت و ديد او گريه مى كند . فرمود : «چرا گريه مى كنى؟» .
خديجه گفت : اشكم بى اختيار ، جارى شد و گريه ام گرفت .
پيامبر صلى الله عليه و آله فرمود : «اى خديجه ! آيا حاضر نيستى كه چون روز قيامت شود ، به درِ بهشت بيايى و او آن جا ايستاده باشد و دستت را بگيرد و تو را به بهشت بَرَد و تو را در بهترين مكان آن جاى دهد ؟ اين ، براى هر مؤمنى هست . خداى عز و جل ، حكيم تر و كريم تر از آن است كه از مؤمن ، ميوه دلش را بگيرد و سپس با اين حال ، او را براى هميشه عذاب كند» .
