1.زرارة بن اَعيَن بن سَنسَن ، وابسته بنى عبد اللّه بن عمرو ، از بزرگان و جلوداران شيعه در زمان خود ، و مردى قارى ، فقيه ، متكلّم ، اديب و شاعر بود . مجموعه اى از فضايل و ديندارى بوده و در آنچه روايت كرده ، راستگوست . او در سال يكصد و پنجاه ، در گذشت.

2.محمّد بن مسلم ، بزرگ شيعه در كوفه و فقيهى پارسا بود . از اصحاب امام باقر عليه السلام و امام صادق عليه السلام بوده و از هر دوى آن بزرگواران ، روايت كرده است . از موثّق ترين افراد به شمار مى رفت و در سال يكصد و پنجاه ، در گذشت.

3.ابو الحسن كوفى وابسته شيبانى ، از محدّثان موثّق شيعه اماميّه است . از كسانى بود كه به افتخار ملاقات با امام زين العابدين عليه السلام نايل آمد و قرآن را نزد امام باقر عليه السلام خواند و آن را نيك آموخت و از بزرگان قُرّاء زمان خود شد . علاوه بر اين ، در علوم نحو و لغت و ادب نيز تبحّر داشت . او شاعرى چيره دست بود و از امام باقر عليه السلام و امام صادق عليه السلام روايت كرده است . حمران در سال ۱۴۸ ق ، و به قولى ، حدود سال ۱۳۰ ق ، در گذشت .

1.هُو زُرارَةُ بنُ أَعيَنَ بنِ سَنسَنٍ مَولًى لِبَنِي عَبدِ اللّه ِ بنِ عَمرٍو ، شَيخٌ مِن أَصحابِنا فِي زَمانِهِ وَمُتَقَدِّمُهُم ، وَكانَ قارِئا فَقِيها مُتَكَلِّما شاعِرا أَدِيبا قَد اجتَمَعَت فِيهِ خِلالُ الفَضلِ وَالدِّينِ ، صادِقا فِيما يَرويِهِ . ماتَ سَنَةَ خَمسِينَ وَمِئَةٍ (راجع : رجال النجاشي : ج ۱ ص ۳۹۷ الرقم ۴۶۱ و خلاصة الأقوال : ص ۱۵۲ الرقم ۴۴۱ و نقد الرجال : ص ۱۳۶ و معجم رجال الحديث : ج ۷ ص ۲۱۸ الرقم ۴۶۶۲) .

2.رجال الكشّي : ج ۱ ص ۳۴۵ ح ۲۰۸ عن زرارة . ۳ . الواقعة : ۱۰ و ۱۱ .

3. . رجال الكشّي : ج ۱ ص ۳۹۹ ح ۲۸۷ عن داوود بن سرحان ، روضة الواعظين : ص ۳۱۸ نحوه ، وسائل الشيعة : ج ۱۸ ص ۱۰۶ ح ۳۳۴۲۵ .

4.وَجهُ أَصحابِنا بِالكُوفَةِ، فَقِيهٌ وَرِعٌ، صَحِبَ أَبا جَعفَرٍ وَأَبا عَبدِاللّه ِ عليهماالسلاموَرَوى عَنهُما، وَكانَ مِن أَوثَقِ النّاسِ. ماتَ سَنَةَ خَمسِينَ وَمِئَةٍ (راجع: رجال النجاشي: ج ۲ ص۱۹۹ الرقم ۸۸۳ و خلاصة الأقوال : ص ۲۵۱ الرقم ۸۵۸).

5.أَبُو الحَسَنِ الشَّيبانِيُّ بِالوِلاءِ الكُوفِيّ ، مِن ثِقاتِ مُحَدِّثِي الإِمامِيَّةِ ، كانَ مِمَّن تَشَرَّفَ بِلِقاءِ الإِمامِ السَّجّادِ عليه السلام ، وَقَرَأَ وَأَتقَنَ القُرآنَ عَلَى الإِمامِ الباقِرِ وَصارَ مِن كُبّارِ قُرّاءِ وَقتِهِ ، مَعَ تَبَحُّرِهِ فِي عُلُومِ النَّحوِ وَاللُّغَةِ وَالأَدَبِ ، وَكانَ شاعِرا بارِعا ، رَوى عَنِ الباقِرِ وَالصّادِقِ عَلَيهِما السَّلامُ ، وَتُوُفِّيَ سَنَةَ ۱۴۸ ه ، وقِيلَ حُدودَ سَنَةِ ۱۳۰ ه (راجع: اصحاب الإمام الصادق عليه السلام : ج ۱ ص ۴۷۶ و خلاصه الأقوال : ص ۱۳۴ الرقم ۳۶۱) .

6.رجال الكشّي : ج ۱ ص ۴۱۲ الرقم ۳۰۴ ، الاختصاص : ص ۱۹۶ ، نقد الرجال : ص ۱۱۸ كلّها عن زياد بن مروان القندي ، بحار الأنوار : ج ۴۷ ص ۳۵۲ ح ۵۸ .