ميرزا شفيع، متخلّص به «اثر» مشهور به «شفيعاى اعمى» معاصر شاه سلطان حسين صفوى است كه در حدود سال ۱۱۱۳ق در لار در گذشت. اثر او ديوان اشعار است.
شعر او در مورد امام مهدی(ع):
نوبهارى كه بى خزان باشد دولت صاحب الزمان باشد
چون مهِ چارده كه از سر شب تا سحر پرتوش عيان باشد
نور آن ختمِ چارده معصوم تا ابد خضرِ رهروان باشد
زندگانى ز سر گرفتنِ خَلق يكى از معجزاتِ آن باشد
از نظرها چو آفتابِ مُنير بس كه پيدا بوَد نهان باشد
اى خوش آن دم كه صبح ديدارش عافيت بخشِ دوستان باشد
تا چو عقرب ز آفتِ شبگرد[۱]جان مظلوم در امان باشد
جان حاسد ز آمدآمدِ او رفته رفته ز تن روان باشد
غفلتِ ما نشان مَقدم اوست خواب در صبح دم گران باشد
گرچه بى طاقتانِ شيدا را منّت دردِ آن به جان باشد
دلم امّا ز راهِ تنگىِ جا خجل از روى ميهمان باشد
از صدف بحر سائلى است به كف ابر جودش چو دُرفشان باشد
بس كه در روزگار مُعدلتش[۲]پنجه ظلم ناتوان باشد
مى كند كارِ شانه چَنگل[۳]باز اگر امداد ديگران باشد
بى نياز است تيغش از صيقل برق مُستغنى از فسان[۴]باشد
مارِ رُمحَش[۵]به طعنه دشمن راست هم چون خطِ زبان باشد
نيزه او ز كاوشِ دم خصم علَم فتحِ كاويان[۶]باشد
خامه را مطلعى به عزمِ حضور در ثناى تو بر زبان باشد.[۷]
[۲]
معدلت : عدل و داد ، دادرسى .
[۴]
فسان : سنگى كه كارد و شمشير را با آن تيز مى كنند .
[۶]
كاويان ، منسوب به كاوه آهنگر . عَلَم كاويان: پرچمى كه هميشه مايه فتح و ظفر براى شاه ايران بوده است.
[۷]
ديوان شفيعاى شيرازى: ص ۲۰۸، دانش نامه شعر مهدوى: ج ۱ ص ۲۳۱.
