بخواند و در آنها تفكّر كند. اميد است, ان شاء اللّه, نتايج حسنه ببرد… و اگر در شب و روز, چند دقيقه اى به حسب اقبال قلب و توجّه آن ـ يعنى به مقدارى كه قلب حاضر است ـ نفس را محاسبه كند در تحصيل نور ايمان و از آن مطالبه نور ايمان كند و آثار ايمان را از آن جستجو كند, خيلى زودتر به نتيجه مى رسد, ان شاء اللّه.
و در صفحه 403 آمده است:
چون آفات معاشرتْ بسيار است و انسان نمى تواند نوعاً خود را از آن حفظ كند, مشايخ اهل رياضت, اعتزال را ترجيح دهند بر عشرت; و حق آن است كه انسان در اوائل امر كه اشتغال به تعلم و استفاده دارد, بايد معاشرت با دانشمندان و فضلا كند; ولى با شرايط عشرت و مطالعه در احوال و اخلاق معاشرين…. در سير ملكوتى, بايد انسان كوشش كند تا هادى طريق پيدا كند و چون هادى پيدا كرد, بايد تسليم او شود و در سير و سلوك, دنبال او رود و قدم را جاى قدم او گذارد و ما چون نبى اكرم(ص) را هادى طريق يافتيم و او را واصل به تمام معارف مى دانيم, بايد در سير ملكوتى تبعيّت او كنيم, بى چون و چرا.
امام(ره) در جاى جاى كتاب, به موعظه دلهاى سخت و قلوب قاسى پرداخته و تازيانه سلوك را بر اعماق جان و روان آدمى نواخته است. براى نمونه در صفحه 85 و 86 كتاب آمده است:
اى انسان بيچاره! چه حسرتى خواهى داشت آن روزى كه پرده طبيعت از چشم برداشته شود و معاينه كنى كه آنچه در عالمْ قدم زدى و كوشش كردى, در راه بيچارگى و شقاوت و بدبختى خودت بوده و راه چاره و طريق جبران نيز مسدود شده و دستت از همه جا كوتاه; نه راه فرار از سلطنت قاهره الهيه… و نه راه جبران نقائص گذشته و عذرخواهى از معاصي…
اى عزيز! اكنون تا حجابهاى غليظ طبيعت, نور فطرت را به كلّى زائل نكرده