مطالب ژرف و بلند عرفانى موجود در اين دعا پرداخته و حق مطلب را ادا كرده است.
برخى از مطالب اين كتاب, عبارت است از: فرق بين دو صفت بها و جمال (ص21), بيان اوصاف جماليه و جلاليه (27 و28), عظمت الهى و بيان تعدّد عوالم و وسعت نظامات (ص34 و 35), حقيقت نور (38), رحمت و رحمانيت و رحيميت (ص43), حقيقت كلام الهى (ص56), ذكر تسويلات شيطانى (ص61), تجلّى اسمايى و صفاتى (ص73), شرح اسم اعظم به حسب مقامات سه گانه (ص75ـ77), حقيقت اسم اعظم (78ـ87), معانى عزيز و عزّت الهى (93ـ95), قدرت و استطالت (109و 113), علم خدا و نفوذ آن در اشيا (ص117ـ121), بحث خير و شر (ص133), سلطنت, فاخريت, علو و فيض الهى (ص137ـ143), درباره آيات الهى و اينكه انسان كامل, بزرگترينِ آيات خداست (ص147 و 54 ـ 57).
امام(ره), در اين كتاب به احاديث «أصول الكافى» و «بحارالأنوار», عنايت فراوان داشته و به شيوه محدّثان, آنها را با سلسله سند, نقل نموده است (ص78).
مؤلف بزرگوار, در برخى موارد, به ذكر موعظه و تربيت نفوس مى پردازد. از جمله در صفحه 59 و 60 مى نويسد:
اى بيچاره مسكين! در راه خدايت كوشش كن و دلت را از پليدى ها پاك كن و قلبت را از قلمرو شيطان, خارج كن و بالا برو و كتاب خدايت ـ قرآن ـ را بخوان و آن را با ترتيل و تأمّل و تفكّر, مطالعه كن و بر ظاهر آن اكتفا مكن.
مبادا خيال كنى كتاب آسمانى, تنها همين ظاهر است و بس. به درستى كه توقّف در صورتِ ظاهر آن و به باطن آن راه نيافتن, هلاكت و نابودى و ريشه تمام نادانى ها و اساس انكار نبوّت انبيا و ولايت اولياست. همانا نخستين كسى كه نزد ظاهر ايستاد و قلبش از درك باطن كور شد, شيطان لعين بود كه نگاه به ظاهر آدم(ع) كرد و امر بر او مشتبه شد و گفت: «أنا خير منه, خلقتنى من نار و خلقته من طين…» و از اين خطا و اشتباه و نظر به ظاهر و بستن ابواب باطن, انكار مردم نسبت به نبوّت انبيا و پيامبران است, به ملاحظه