آية اللَّه سيّد على خامنه‏ اى‏

از کتاب سروده های مهدوی:

(۱)

دلم قرار نمی گیرد از فغان، بی تو

سپندوار، زکف داده ام عنان، بی تو

ز تلخ کامی دوران نشد دلم فارغ

ز جام عشق، لبی  تَر نکرد جان، بی تو

چون آسمان مه آلوده ام ز تنگ دلی

پُر است سینه ام از اندُه گران، بی تو

نسیم صبح نمی آورَد ترانه شوق

سرِ بهار ندارند بلبلان، بی تو

لب از حکایت شب های تار می بندم

اگر امان دهدم چشم خون فشان، بی تو

چو شمع کشته ندارم شراره ای به زبان

نمی زند سخنم آتشی به جان، بی تو

ز بیدلی و خموشی چو نقش تصویرم

نمی گشایدم از بیخودی زبان، بی تو

عقیق سرد به زیر زبان تشنه نهم

چو یادم آید از آن شکّرینْ دهان، بی تو

گزارش غم دل را مگر کنم چو «امین»

جدا ز خلق به محراب جمکران، بی تو

(۲)

دل را ز بیخودی، سرِ از خود رمیدن است

جان را هوای از قفس تن، پریدن است

از بیم مرگ نیست که سر داده ام فغان

بانگ جرس، ز شوق به منزل رسیدن است

دستم نمی رسد که دل از سینه بر کَنَم

باری! علاج شُکر، گریبان دریدن است

شامم سیه تر است ز گیسوی سرکشت

خورشید من! بر آی که وقت دمیدن است

سوی تو  ای خلاصه گلزار زندگی

مرغ نگه در آرزوی پَر کشیدن است

بگرفته آب و رنگ ز فیض حضور تو

هر گل در این چمن که سزاوار دیدن است

با اهل درد، شرح غم خود نمی کنم

تقدیر قصّه دل من، ناشنیدن است

آن را که لب به جام هوس گشت آشنا

روزی «امین»، سزا، لب حسرت گزیدن است.