مسلمان بايد پس از تلاش براى رسيدن به زندگى مطلوب ، به آنچه پيش مى آيد و در اختيار او نيست ، خشنود باشد . احاديث فراوانى ، مسلمانان را به تحصيل اين خصلت تشويق كرده اند تا از طريق تقويت عوامل و برطرف كردن موانع آن، از آثار و بركات اين خصلت پُرفضيلت ، بهره مند شوند .
خشنودى به قضا و قدر الهى ، بركات فراوانى براى زندگى فردى، اجتماعى، دنيوى و اخروى انسان دارد .
خشنودى به قضا، انسان را از بيمارى آزمندى و حسدورزى ، رهايى مى بخشد و بى نيازى روحى را براى او به ارمغان مى آورد .
خشنودى به قضا، سبب مى شود كه انسان ، جز از خداوند متعال نترسد و مسئوليت هاى اجتماعى خود را با شجاعت و شهامت ، انجام دهد .
خشنودى به قضا، به انسان در برابر انواع بلاهاى دنيوى، قدرت مقاومت مى دهد و موجب پيشگيرى از گرفتارى هاى اُخروى مى گردد .
خشنودى به قضا، اندوه را از دل مى برد، شادى مى آفريند، آسايش و آرامش پديد مى آورد، و بهترين و شيرين ترين زندگى را براى انسان ايجاد مى نمايد، چنان كه در حديثى از امام على عليه السلام آمده است :
إِنَّ أَهنأَ النَّاسِ عَيشا ، مَن كان بِما قَسَمَ اللّهُ لَهُ راضيا .^۱كام رواترينِ مردم ، كسى است كه به تقسيم خداوند ، راضى باشد .
و در يك جمله ، خشنودى به قضا، مهم ترين عامل تكامل انسان و بالاترين مرتبه در كمالات انسانى و در واقع، همان مقام انسانِ كامل است . ^۲