و شادابى و آماده‏سازى انسان براى تكامل معنوى و شادكامى هميشگى اند ، و لذّت‏هاى مزاحمِ لذّت‏هاى پايدار .
دسته دوم از لذايذ دنيوى ، دنياى نكوهيده ناميده مى‏شود . شادى براى دستيابى به اين گونه لذايذ ، ناروا و خطاست .^۱

5 - 3 - 2 . علم بدون ايمان‏^۲

علم ، اگر با ايمان همراه نباشد ، نه تنها براى انسان و جامعه انسانى مفيد نيست ، بلكه سلاحى است در دست دشمنان انسانيت‏^۳ و هيچ چيز ، جز ايمان ، نمى‏تواند علم را در خدمت انسان قرار دهد . بنا بر اين ، شادى به علمِ بدون ايمان ، خطا و نكوهيده است .

5 - 3 - 3 . شادى به ستايش دروغ‏^۴

ستايشِ دروغين ، واقعيت را تغيير نمى‏دهد . بنا بر اين شاد شدن به خاطر تعريف و تمجيد ديگران ، در مورد امورى كه انسان مى‏داند واقعيت ندارد ، نوعى حماقت است . از اين رو ، اين گونه شادى‏ها نيز خطا و نكوهيده محسوب مى‏شوند .

5 - 3 - 4 . شادىِ احزاب سياسى‏^۵

تعريف رسمى سياست ، تشخيص هدف و به دست آوردن آن از طريق دستيابى به قدرت است . احزاب سياسىِ غير اسلامى ، كارى به حق و باطل ندارند . از اين رو ،