ويژگى هاى تمامى عالِمان حقيقى است و عالِم ، جز اين نيست.
اكنون ببينيم امام على عليه السلام درباره دانش خود ، چه مى گويد و چگونه ميان دانسته ها و مجهولاتش مقايسه مى كند ؛ همان امامى كه مى فرمود :
سَلوني قَبلَ أن تَفقِدوني.^۱از من بپرسيد ، پيش از آن كه مرا از دست بدهيد.
همان امام برجسته اى كه مى فرمود :
عِندي عُلومُ الأَوَّلينَ وَالآخِرينَ.^۲نزد من ، دانش اوّلين و آخرين است.
همان عالِمى كه در توصيف دانش او قلم ها مى شكنند و زبان ها لال مى گردند و نمى توانند او را توصيف كنند ؛ همو كه مى فرمود :
لَقَدِ اندَمَجتُ عَلى مَكنونِ عِلمٍ لو بُحتُ بِهِ لاَضطَرَبتُم اضطِرابَ الأَرشِيَةِ فِي الطَّوِيِّ البَعيدَةِ.^۳در اقيانوس دانش نهانى فرو رفته ام ، كه اگر چنان كه هستم ، آشكار گردم ، شما همانند ريسمانى كه در چاهى ژرف مى لرزد ، [ مضطرب و] لرزان مى گرديد .
همين دانشمند برجسته ، با همه دانش سرشارش ـ كه گوش ها از شنيدنش ناتوان اند ـ دانش خود را در برابر آنچه نمى داند ، هيچ مى شمرد و آن گاه كه در برابر پروردگار ، تضرّع مى كند ، دانش خود را با دانش نامحدود خداوند متعال مى سنجد و در پيشگاه او به نادانى خود ، اعتراف مى نمايد.
در دعاى «يستشير» كه پيامبر صلى الله عليه و آله آن را به وى آموخت و به وى سفارش كرد كه