فطرت حنيف و سرشتى پاك بوده ، ^۱
بى ترديد، بندگى خويش را به گونه‏اى به درگاه خداى يكتا ابراز مى‏نموده است. اگر چه هيچ سندى، عبادت و يا حضور ايشان را در كنيسه و كليسايى گزارش نكرده است، اما امام على عليه السلام حضور منظّم و سالانه ايشان را در غار حرا خبر داده ^۲ كه به احتمال فراوان، گونه‏اى ارتباط نهان با خداى رحمان و تفكّر و ذكر و عبادت بوده است. اين ارتباط، اندكى پيش از بعثت و در سى و هفت سالگى پيامبر صلى اللَّه عليه وآله به اوج رسيد و رؤياهاى راستين و بشارت‏هاى جبرئيل، ايشان را آماده دريافت وحى و انجام فرائض الهى نمود. بنا به گزارش ابن شهرآشوب، پيامبر صلى اللَّه عليه وآله در اين دوره، وضو و ركوع و سجود را آموخت. همچنين در چهل سالگى و همزمان با بعثت، حدود نماز را فرا گرفته ؛ از آن پس، آن را به صورت دو ركعتى و بى آن كه محدود به وقت خاصى باشد، به جا مى‏آورد. ^۳ دو يار وفادار پيامبر صلى اللَّه عليه وآله، امام على عليه السلام و خديجه كبرا عليها السلام - كه از همان آغاز بعثت به او گرويده بودند - نيز نماز را از ايشان آموختند. برخى گزارش‏ها از همراهى مكرّر آن دو در برپايى نماز به همراه پيامبر صلى اللَّه عليه وآله در مكّه و يا درّه‏ها و مخفيگاه‏هاى اطراف آن حكايت دارند، تا آن جا كه مكّيان و ديگران آنها را ديده و به تدريج، خبر آن در شهر پيچيده است. ^۴