آية اللَّه شهيد سید عبد الحسین دستغيب

شهيد محراب ، آية اللَّه سيّد عبد الحسين دستغيب شيرازى در آذر ۱۲۸۸ش در شيراز به دنيا آمد. درس‏هاى ابتدايى حوزه علميّه را نزد پدر خواند و پس از فوت پدرش، تحصيلات را در مدرسه خان شيراز ادامه داد و دوره مقدّماتى و سطح را به پايان رساند. در سال ۱۳۱۴ش به نجف اشرف رفت و در درس استادان: سيّد ابو الحسن اصفهانى، آقا ضياء الدين عراقى، سيّد باقر اصطهباناتى و محمّدكاظم شيرازى شركت جست. وى در قبل از انقلاب ، جزو مبارزان و از ياوران امام خمينى بود و بعد از انقلاب ، همراه انقلاب و امام جمعه شيراز بود ، تا اين كه در آذر سال ۱۳۶۰ش (چهارده صفر ۱۴۰۲ق) به دست منافقان به شهادت رسيد. آثار متعدّدى از او به يادگار مانده است از جمله: آدابى از قرآن، سراى ديگر، معارفى از قرآن، گناهان كبيره، و داستان‏هاى شگفت .

آية اللَّه شهيد دستغيب‏ مى‏گويد كه: حاجى مؤمن[۱]رحمه اللَّه‏ نقل كرد: در اوّل جوانى، شوق فراوانى به زيارت و ملاقات حجّت عليه السلام در من پيدا شد و مرا بى‏قرار نمود، تا اين كه خوردن و آشاميدن را بر خودم حرام كردم تا وقتى كه آقا را ببينم (و البتّه اين عهد از روى نادانى و شدّت اشتياق بود). دو شبانه‏روز هيچ چيزى نخوردم. شب سوم، اضطراراً قدرى آب خوردم. حالت غشوه عارضم شد. در آن حال، حجّت عليه السلام را ديدم و به من تعرّض فرمود كه: «چرا چنين مى‏كنى و خودت را به هلاكت مى‏اندازى؟ برايت طعام مى‏فرستم، بخور».

پس به حال خود آمدم. ثُلث از شب گذشته بود و ديدم مسجد (مسجد سردزك) خالى است و كسى در آن نيست و درب مسجد را كسى مى‏كوبد. آمدم در را گشودم . ديدم شخصى است كه عبا بر سر دارد، به طورى كه شناخته نمى‏شود. از زير عبا ظرفى پُر از طعام به من داد و دو مرتبه فرمود: «بخور و به كسى نده و ظرف آن را زير منبر بگذار» و رفت. داخل مسجد شدم . ديدم برنج طبخ شده با مرغ بريان است. از آن خوردم و لذّتى چشيدم كه قابل وصف نيست.

فردا پيش از غروب آفتاب، مرحوم ميرزا محمّدباقر - كه از اخيار و ابرار آن زمان بود - آمد. اوّل مطالبه ظرف‏ها را كرد و بعد مقدارى پول را كه در كيسه كرده بود، به من داد و فرمود: تو را امر به سفر فرموده‏اند. اين پول را بگير و به اتّفاق جناب آقا سيّد هاشم، پيش‏نماز مسجد سردزك - كه عازم مشهد مقدّس است - ، برو و در راه، بزرگى را ملاقات مى‏كنى و از او بهره مى‏برى.

حاجى مؤمن گفت: با همان پول به اتّفاق مرحوم آقا سيّد هاشم حركت كرديم تا تهران. وقتى كه از تهران خارج شديم، پيرى روشن‏ضمير، [با دست‏] اشاره كرد و اتومبيل ايستاد. پس با اجازه مرحوم آقا سيّد هاشم (چون اتومبيل دربست به اجاره ايشان بود)، سوار شد و پهلوى من نشست.

در اثناى راه، اندرزها و دستورهاى بسيارى به من داد و پيشامد مرا تا آخر عمر به من خبر داد و نيز آنچه خير من در آن بود، برايم گزارش مى‏داد - و آنچه خبر داده بود، به تمامش رسيدم - . مرا از خوردن طعام قهوه‏خانه‏ها نهى مى‏كرد و مى‏فرمود: لقمه شبهه‏ناك براى قلب ضرر دارد.

با او سفره‏اى بود. هر وقت ميل به طعام مى‏كردم، از آن نان تازه بيرون آورده و به من مى‏داد و گاهى كشمش سبز بيرون مى‏آورد و به من مى‏داد. تا رسيديم به قدمگاه ، فرمود: «اَجَل من نزديك است و من به مشهد مقدّس نمى‏رسم. وچون مُردم، كفن من همراهم است. مبلغ دوازده تومان دارم. با آن مبلغ، قبرى در گوشه صحن مقدّس برايم تدارك كن و امر تجهيزم با جناب آقاى سيّد هاشم است.

حاجى گفت: وحشت كردم و مضطرب شدم. فرمود: آرام بگير و تا مرگم نرسد ، به كسى چيزى مگو و به آنچه خداوند خواسته، راضى باش.

چون به كوه طرق (سابقاً راه زوّار از آن بود) رسيديم، اتومبيل ايستاد. مسافران پياده شدند و مشغول سلام كردن به امام رضا عليه السلام شدند. شاگرد راننده، سرگرم مطالبه گنبدنما شد. ديدم آن پير محترم ، به گوشه‏اى رفت و متوجّه قبر مطهّر گرديد. پس از سلام و گريه بسيار گفت: بيش از اين لياقت نداشتم كه به قبر شريفت برسم. پس رو به قبله خوابيد و عبايش را بر سر كشيد. پس از لحظه‏اى به بالينش رفتم . عبا را پس زدم. ديدم از دنيا رفته است. از ناله و گريه‏ام مسافران جمع شدند. قدرى حالاتش را كه ديده بودم، برايشان نقل كردم . همه منقلب و گريان شدند. سپس جنازه شريفش را با ماشين به شهر آورده و در صحن مقدّس، مدفون گرديد.[۲]