نور الدين محمّد شريف، فرزند خواجه محمّدحسين كاشى، متخلّص به «نجيب»، در سال ۱۰۶۳ق در كاشان متولّد شد. وى از شاعران بزرگ سبك هندى است كه در زمان صفويه به منصب ملك الشعرايى منصوب شد و در سال ۱۱۲۳ق در گذشت.
او در وصف امام مهدی(ع) چنین سروده است:
اى ديده را فروغ و دلم را صفا بيا خاك ره تو چشم مرا توتيا[۱]بيا
مگذار بىنصيب ز ديدار خود مرا عمرى است ديده، چشم به راهت بيا بيا
يعقوبوار چشم به راه اند مردمان اى يوسفِ عزيز، به مصرِ بقا بيا
گر پا نهى به ديده من، عين مطلب است بيگانگى مكن مرو - اى آشنا - بيا
اى آرزوى هر دلِ بىآرزو مرو وى مدّعاى هر دلِ بىمدّعا بيا
بىتابىام گسسته عنان كرده همچو موج اى كِشتى اميدِ مرا ناخدا بيا
بيمار انتظارم و محروم از وصال اى دردِ اشتياق جهان را دوا بيا
مطلب ،[۲]«نجيب» چشم به راه است روز و شب يعنى سخنْ تمام، فلانى بيا بيا.[۳]
[۲]
مطلب : در اين جا به معناى خلاصه سخن ، خلاصه مطلب .
[۳]
كليات نجيب كاشانى ، ص ۹۱ ، دانشنامه شعر مهدوى: ج ۱ ص ۲۴۱.
