ميرزا داراب بيگ (جويا) تبريزى كشميرى، متخلّص به جويا، اصل وى از تبريز بود و در كشمير متولّد شد. از آثار وى كلّيات جويا است. وى از شاگردان ممتاز صائب تبريزى بوده است .
شعر او در مورد حضرت مهدی(ع):
تا به كى «جويا» غزل خواهى سرودن؟ زان كه نيست مطلبى جز منقبت گويى تو را از شاعرى
بِهْ كه باشى مدحْ سنجِ آن كه بر خاك درش جبهه سايد هر سحرگه آفتاب خاورى
مسندآراى امامت ، مهدىِ هادى كه هست چون شه مردان به ذات او مسلّم ، سَرورى
آن كه گر سازند در ايّام عدل او ، به جاست از پر شهباز ، تيرِ تركش كبكِ دَرى!
مى سزد در بحر بى پايان قدرش گر كند مهْ حبابى ، هاله گردابى ، فلكْ نيلوفرى
حكم خُردى گر نويسد بر بزرگان ، شوكتش مى كند نُه چرخ جا در حلقه انگشترى!
چون نباشد بر سر بازار محشر ، روسفيد هر كه چون مه گشت نور مهرِ او را مشترى
بر زمين زد شام عيد از ماه نو ، مضراب را حكم او چون زُهره را مانع شد از خنياگرى
غير آباى تو نشناسد كسى قدر تو را قيمت گوهر كه مى داند به غير از گوهرى؟
تا شدم در وصف رأى روشنت مِدحتْ نگار مى كند هر نقطه در طومار شعرم ، اخترى
ديده او باد چون روى غلامانت سفيد باشد آن كس را كه از غير تو چشم ياورى
مدحِ مانندِ تويى ، نبوَد مجال چون منى كى تَواند داد «جويا» دادِ مِدحت گسترى؟
بِهْ كزين پس منقبت را ختم سازم بر دعا تا مَلَك ، آمين سُرا باشد به چرخ چنبرى
تا ببخشد فيضِ آبادى ، بساطِ خاك را نقش نعلين تو ، يعنى آفتاب خاورى
خاك خوارى باد بر سر ، دشمن دين تو را دوستانت را بر اعداى تو باشد سَرورى .[۱]
[۱]
خوشه هاى طلايى : ص ۳۹۱ .
