تاريخ بشرى همراه شده است، نقطه ثقل معرفتى در مهدويّت، آموزه‏هاى وحيانى و نقلى است.
از اين رو بايد آموزه‏هاى وحيانى ، نقطه آغاز مباحث باشند و سپس در ادامه از اصول و قواعد عقلى و نيز دانش‏هاى تجربى استفاده شود.
تكيه بر قواعد عقلى محض، بويژه آن جا كه برخى از حد وسطها خود ، معركه آراست و با ابهام‏هايى جدى روبروست، توجيه‏پذير نيست. چنان كه تكيه بر آموزه‏هاى عرفانى و صوفيانه نيز، كه بر كشف و شهود مبتنى است، به تنهايى علم‏آور نيست و به كار تعليم و استدلال نمى‏آيد.
از اين رو به نظر مى‏رسد شكل‏گيرى رويكرد نقلى در قرن چهارم امرى طبيعى بوده است؛ چنان كه پيدايش رويكرد عقلى - نقلى نيز در قرن پنجم توجيهى منطقى دارد.
موجه‏ترين رويكرد آن است كه در آن نقل و آموزه‏هاى وحيانى محور باشد و هر يك از عقل و دانش تجربى نيز در جاى خود به كار گرفته شود. اين همان رويكردى است كه محقّقان اين دانش‏نامه در پيش گرفته‏اند.