سيد محمّد رضوانى، ملقّب به «فصيح الزمان» و متخلّص به «رضوانى»، فرزند سيد ابوالقاسم فسائى از خطبا و وعّاظ و شعراى عصر قاجار و بعد از آن بوده است. اثر وى كليات اشعار است كه منتخبى از آن به نام گل هاى فصيح الزمان رضوانى به چاپ رسيده است .
شعر او در مورد حضرت مهدی(ع):
همه هست آرزويم كه ببينم از تو رويى چه زيان تو را كه من هم برسم به آرزويى
به كسى جمال خود را ننموده اى و بينم همه جا به هر زبانى بوَد از تو گفتگويى
غم و درد و رنج و محنت ، همه مستعدّ قتلم تو بِبُر سر از تن من ، ببر از ميانه گويى
به ره تو بس كه نالم ، ز غم تو بس كه مويم شده ام ز ناله، نالى ، شده ام ز مويه، مويى
همه خوش دل اين كه مطرب بزند به تار چنگى من از آن خوشم كه چنگى بزنم به تار مويى
چو شود كه راه يابد سوى آب تشنه كامى؟ چه شود كه كام جويد ز لب تو كامجويى؟
شود اين كه از ترحّم، دمى اى سحاب رحمت من خشك لب هم آخر ز تو تر كنم گلويى؟
بشكست اگر دل من به فداى چشم مستت سر خُمّ مى سلامت شكند اگر سبويى
همه موسم تفرّج به چمن رَوند و صحرا تو قدم به چشم من نِه، بنشين كنار جويى
نه به باغ ره دهندم كه گلى بكام بويم نه دماغ اين كه از گل شنوم به كام، بويى
ز چه شيخ پاك دامن سوى مسجدم بخواند رُخ شيخ و سجده گاهى سرِ ما و خاك كويى
نه وطن پرستى از من به وطن نموده يارى نه زمن كسى به غربت بنموده جستجويى
بنموده تيره روزم ، ستم سياه چشمى بنموده موسپيدم ، صنم سپيدرويى
نظرى به سوى «رضوانىِ» دَردمند مسكين كه به جز درت اميدش نبود به هيچ سويى.[۱]
[۱]
خوشههاى طلائى: ص ۲۰۱ .
