حديث
۵۰۳.تفسير القمى :چون ابراهيم عليه السلام آنان را [از بت پرستى] منع كرد و درباره پرستش بُتان با آنان احتجاج كرد و آنان دست بر نداشتند ، روز عيدى پيش آمد و نمرود و تمام مردم سرزمينش براى عيد ، بيرون رفتند . و پدر ابراهيم ، خوش نمى داشت كه وى همراه نمرود ، بيرون رود . از اين رو ، او را مراقب بُت خانه گذاشت . چون بيرون رفتند ، ابراهيم عليه السلام غذايى فراهم كرد و به بُت خانه آورد و به هر بُتى نزديك مى شد، مى گفت: «بخور و سخن بگو». چون پاسخ نمى شنيد، تيشه را بر مى داشت و دست و پاى آن بُت را مى شكست . اين كار را با همه بت ها انجام داد . آن گاه ، تيشه را بر گردن بُت بزرگ كه در بالاى بُت خانه قرار داشت، آويزان كرد. وقتى پادشاه و همراهان او، از مراسم عيد بازگشتند، بُت ها را شكسته ديدند و گفتند: «چه كسى اين كار را در حقّ خدايان ما انجام داده است؟ بى شك ، از ستمكاران است . گفتند : شنيديم جوانى كه به او «ابراهيم» گفته مى شد ، از آنان سخن مى گفت» ، و او پسر آزر است . آزر را نزد نمرود آوردند . نمرود به آزر گفت : به من خيانت كردى و اين كودك را از من كتمان نمودى؟
گفت : اى پادشاه! اين ، كارِ مادر ابراهيم است و گفته است كه خود ، از عهده استدلال برمى آيد .
نمرود ، مادر ابراهيم را خواست و گفت : چه چيزى تو را وا داشت كه ولادت اين جوان را از من كتمان كنى تا با خدايان ما چنين كند؟
گفت : اى پادشاه! به خاطر مصلحت رعيّت تو چنين كردم .
نمرود گفت : چگونه؟
گفت : ديدم تو فرزندان رعيّت را به قتل مى رسانى و در نتيجه ، نسل ، منقرض مى شود . [با خود] گفتم اگر اين كودك ، همان است كه تو به دنبالش هستى ، او را به تو مى دهم تا او را به قتل برسانى و از كشتن فرزندان مردم ، دست بردارى و اگر آن كودكِ [مورد نظر تو] نبود ، فرزند ما براى ما باقى مى ماند و اينك ، بر او دست يافتى و هرچه مى خواهى ، انجام بده و از كودكان مردم ، دست بردار .
نمرود ، استدلال او را پسنديد و سپس به ابراهيم عليه السلام گفت : چه كسى اين كار را با خدايان ما انجام داده است ، اى ابراهيم؟
ابراهيم عليه السلام گفت : «بزرگ ترِ آنان ، چنين كرده است . از آنان بپرسيد ، اگر سخن مى گويند» .
امام صادق عليه السلام فرمود : «به خدا سوگند ، بزرگ ترِ بت ها چنان نكرد و ابراهيم عليه السلام هم دروغ نگفت» .
گفته شد : چگونه .
فرمود : «ابراهيم گفت : بزرگِ بتان چنين كرده است ، اگر سخن گويد و اگر سخن نگويد ، پس ، بزرگ آنان كارى نكرده است» .
