و اخروى قرآن، احاديث مربوط به خواص درمانىِ آيات و سور نيز گرد آمده‌اند. ^۱
روايات مورد بحث را مى‌توان به چند دسته قسمت كرد:
۱. برخى از احاديث، با تعابيرى مانند: «القرآن هو الدواء»^۲ و «خير الدواء القرآن»^۳ و «ودواء دائكم»^۴ . قرآن را به صورت مطلق ، مايه شفاى دردها و بيمارى‌ها معرفى كرده‌اند. اين روايات ، به سبب اطلاق، درمان روحى و جسمى را در بر مى‌گيرند. و به ليل موافقت با آيات متعددى كه قرآن را شفا و هدايت مى‌دانند ،^۵ مقبول و معتبرند .
۲. شمار ديگرى از احاديث، بدون نام بردن از سور و آياتى خاص، قرائت قرآن را مايه شفاى برخى دردهاى جسمى‌مى‌دانند؛ مانند اين كه پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه و آله در پاسخ مردى كه از درد گلو به آن حضرت پناه برد او را به قرائت قرآن فرمان داد: «عليك بقرائة القرآن»،^۶ و نيز بر اساس نقلى از آن حضرت، قرائت قرآن بيمارى بلغم را زايل مى‌كند.^۷
۳. شمار فراوانى از روايات نيز به صورت خاص و مشخص ، به فضيلت دسته‌اى از سوره‌هاى قرآن مانند «حواميم» و يا «مسبّحات» اشاره كرده‌^۸ و يا به يك سوره