تأثير قرائت را در درمان در صورتى مى‏دانند كه همراه فهم، انديشه، عمل و اخلاص باشد.^۱
2. بعضى از دانشوران نقش قرآن را همانند دارو مى‏دانند كه طبعاً بدون ايمان و اخلاص هم اثرگذار است؛ براى مثال ، عبد الدائم الكحيل ، با تحقيق و آزمايش به اين نتيجه رسيده كه صوت و آيات قرآن تأثير مستقيم در فيزيولوژى بدن و اعصاب دارد كه به بهبود و شفاى بيماران مى‏انجامد و گوش كه مركز تنظيم كلّ بدن است ، در شنيدن آيات و ارسال آن به سراسر بدن نقشى كليدى دارد.^۲
3. شمارى از مفسّران و محدّثان ، به اصل صدور دسته‏اى از اين احاديث خدشه وارد كرده‏اند. آية اللَّه خويى برخى از اين احاديث را دسيسه راويان كذّاب مى‏داند. ^۳
برخى مفسّران و محدّثانِ اهل سنّت ، از جمله قُرطُبى،^۴ ابن جوزى‏^۵ و سيوطى‏^۶ نيز نسبت به صدور اين روايات ترديد كرده‏اند. از سويى ديگر، برخى جاعلان حديث ، مانند: ابو عصمت فرج بن ابى مريم مَروْزى‏^۷ و احمد بن عبد اللَّه جويبارى،^۸ خود به جعل دسته‏اى از روايات خواصّ سور و آيات اعتراف كرده‏اند. با وجود اين، برخى ديگر از احاديث، از حيث سند، داراى طرق متعدد و اعتبارند و مفسّرانى مانند زمخشرى ، طبرسى و بحرانى ، آنها را پذيرفته و نقل كرده‏اند^۹ .^۱۰