شايسته تبيين بيشتر است.
ظهور و قيام امام مهدى عليه السلام پس از دوره غيبت، امرى حتمى و مبتنى بر ادله معتبر نقلى است كه تواتر معنوى دارد و نزد شيعه اماميه از اصول مهدويّت محسوب مى‏شود.
در كنار اين بحث اعتقادى، روايات و گزارش‏هايى در باره علايم ظهور هست كه برخى علايم را محتوم، و برخى را غير محتوم شمرده است. روشن است كه بحث علايم ظهور به اندازه اصل قيام و انقلاب مهدوى اهميّت ندارد و اثبات آن نيز به همين اندازه كم‏اهميّت است؛ زيرا اين‏گونه مباحث از اصول اعتقادى محسوب نمى‏شوند و از اين رو ايمان و اقرار تفصيلى به آنها لازم نيست. همچنان كه شناخت تفصيلى تمامى آنچه در كتاب و سنّت آمده است، در اصل ايمان و اسلام شرط نيست.^۱
شاهد اين مطلب اين است كه حتّى اگر هيچ علامتى نيز پديدار نشود، در اصل قيام مهدوى خللى وارد نمى‏شود. چنان كه در روايتى‏^۲ آمده است كه اصل ظهور امام مهدى عليه السلام وعده تخلّف‏ناپذير الهى است؛ امّا ديگر مباحث و ملازمات آن قابل تغيير و تبديل‏اند.^۳
با تأمّل در آنچه گفتيم مى‏توان به چند نكته بسيار مهم در باره مهدويّت‏پژوهى