ميرزا ابوالحسن حسينى فراهانى ، متخلّص به «فراهانى» ، شاعر و اديب پارسى گوى قرن يازدهم هجرى است . در تذكره ها او را به نام هاى «حسن فراهانى» ، «حسن قمى» ، «ابوالحسن فراهانى» و «ابوالحسن تفرشى» ياد كرده اند . وى صاحب رساله معروف شرح مشكلات ديوان انورى است. ديوان شعرى نيز از او به جاى مانده است . قتل ابوالحسن فراهانى در سال ۱۰۴۰ ق رخ داد (تذكره نصرآبادى : ص ۲۷۶ ، تذكره ميخانه : ص ۸۰۴ ، دانشمندان آذربايجان : ص ۳۶۰) .
شعر او در مدح امام مهدی(ع):
شاه زمانه ، مهدىِ هادى لقب كه هست معصوم از پدر به پدر تا ابوتراب
شاهى كه آفتاب به راى منير او جويد به سان ذرّه به خورشيد، انتساب
دارم ز بيمِ عدلش بر ديده آستين ترسم كه سيلِ اشك كند خانه ام خراب
شد چون ركابِ ديده ام از نور وى نصيب در انتظار آن كه كند پاى در ركاب
شاها تو آن امامى كز خاك پاى تو يعنى كه بر سپهر برين مى كند عِتاب
آن كس كه دامن تو به امّيد ديگرى از كف گذاشت بس بوَد او را همين عذاب
اين بس عذابِ تشنه كه از آب بگذرد و آن گه به قصد آب نهد روى بر سراب.[۱]
[۱]
ديوان فراهانى: ص ۷۵، دانشنامه شعر مهدوى: ج ۱ ص ۱۴۳.
