شعبان كاشى

شاعر، شناخته نشد جز اين كه : اوّلاً نام‏بردار و متخلّص به «شعبان كاشى» است و به خطّه كاشان تعلّق دارد ؛ ثانياً ، شيعه اثناعشرى و دوستدار اهل بيت عليهم السلام است و در ستايش آن بزرگواران، شعر سروده است ؛ ثالثاً ، با توجه به نسخه‏اى خطى كه مأخذ شعر اوست ، زمان زندگى‏اش حدود سده دهم است (اثرآفرينان ، ج ۴ ص‏۳۷) .

شعر او در مورد امام مهدی(ع):

آدم دَمِ ظهور تو يا صاحب الزمان‏                    عالم گرفت نور تو يا صاحب الزمان‏

عيسى ز آسمان چهارم نزول كرد[۱]در وعده ظهور تو يا صاحب الزمان‏

نُه سقفِ آسمان‏[۲]بوَد از رفعتِ جلال‏                يك غرفه از قُصور تو يا صاحب الزمان‏

تاريك بود ديده مردم ز جورِ ظلم‏                   روشن شد از درودِ تو يا صاحب الزمان‏

هر دل كه بود مرده از آن ظلم ، زنده شد                      از نفخه‏هاى صور تو يا صاحب الزمان‏

شادند دوستان تو به كورى دشمنان‏                  بنشسته بر صدور[۳]تو يا صاحب الزمان‏

ما شرمسار آمده‏ايم و گناهكار                        بيچاره در حضور تو يا صاحب الزمان‏

ما را به لطف و مرحمتِ خود قبول كن‏             گر نيك آمديم وَ گر بد قبول كن ...

اى مهر و مَه غلام تو يا صاحب الزمان‏              هر دو جهان به كامِ تو يا صاحب الزمان‏

در دارِ ضربِ‏[۴]دينِ نبى، سكّه مى‏زنند              نقدِ روان به نام تو يا صاحب الزمان‏

دين محمّد مَدنى باز تازه شد             از ضربتَ حُسام‏[۵]تو يا صاحب الزمان‏

گردون به پا سِتاده و پشتش دو تا شده‏              از بهر احترام تو يا صاحب الزمان‏

پيوسته پنج نوبتِ‏[۶]دولت همى‏زنند                   بر چار حد بام تو يا صاحب الزمان‏

دردِ سرِ خُمار[۷]نبيند به عمر خويش‏                 مستِ مُدامِ‏[۸]جام تو يا صاحب الزمان‏

شاه جهان و خسرو آخرْزمان تويى‏                  ما بنده غلام تو يا صاحب الزمان‏

ما را به لطف و مرحمت خود قبول كن‏             گر نيك آمديم وَگر بد قبول كن...

ماييم در زمان تو يا صاحب الزمان‏                   هستيم در امان تو يا صاحب الزمان‏

هفت‏آسمان و هفت‏زمين قطره‏اى بود               از بحر دُرفشان تو يا صاحب الزمان‏

اين قرصِ نوربخش‏[۹]بر اين صحنِ لاجوَرد[۱۰]قرصى بود ز خوان تو يا صاحب الزمان‏

وصّاف تو خداى جهان در كلامِ خويش‏             جبريل مدحْ‏خوان تو يا صاحب الزمان‏

اين دولت و سعادت و شادى نگر كه ما             هستيم در زمان تو يا صاحب الزمان‏

«شعبانِ كاشى» از دل و جان دوستدار توست‏                  بر رَغْمِ دشمنان تو يا صاحب الزمان‏

هر كس چو اِلتِجا[۱۱]به درِ خانه‏اى بَرَد               ماييم و آستان تو يا صاحب الزمان‏

ما را به لطف و مرحمت خود قبول كن‏             گر نيك آمديم وَگر بد قبول كن.[۱۲]