حرم را با خود بُرد. ^۱ اين كار ،به رغم ادّعاى تشيّع آنان ، صورت گرفت . اين وضعيت ، بلافاصله توسّط امير پير بوداق قراقويونلو ، جبران گرديد. ^۲

مزار امام عليه السلام در قرن دهم هجرى

صفويان ، در سال 907 ق ، بر تخت سلطنت ايران نشستند و بيشترين آبادى عتبات مقدّس عراق ، پس از روزگار آل بويه، در دورانى صورت گرفت كه صفويان ، قدرت را در اختيار داشتند (907 ـ 1148 ق).
صفويان ، هر از چندى كه بر عراقْ تسلّط مى يافتند، تمام تلاش خود را براى تعمير ، بازسازى و گسترش عتبات به كار مى گرفتند. نام صفويان و بعدها قاجاريان ، در جاى جاى عمارات عتبات ، نشان از حضور جدّى آنان در عمارت حرم ائمّه عليهم السلام در عراق دارد.
در دوره شاه اسماعيل (907 - 930 ق) ، شاه تهماسب (930 - 984 ق) ، شاه عبّاس اوّل (996 - 1038 ق) و شاه صفى (1038 - 1052 ق) ، در دوره هاى كوتاهى كه حكومت عثمانى ضعيف مى شد، عراق در اختيار دولت صفوى بود و هر بار، بر طبق اسناد و منابع موجود، مهم ترين دغدغه آنان ، رسيدگى به امور حرم امامان عليهم السلام و فراهم كردن تسهيلات براى زائران بود.
شاه اسماعيل كه نخستين بار در سال 914 ق ، به عراق ، عزيمت كرد و بر آن تسلّط يافت، دستور داد تا شش صندوق زيبا با پوشش پارچه اى بسيار زيبا ، براى شش امام مدفون در عراق ، بسازند و جاى گزين صندوق هايى گردد كه پيش از آن ، بر روى مزار امامان بود . ^۳