ـ كه آل بويه در عراق بودند (447 ق) ـ ، پشتيبانى مستحكم در عراق و ايران داشتند . يكى از مظاهر حمايت آل بويِه از شيعيان ، رسيدگى به عتبات مقدّس عراق و عمارت حرم ائمّه عليهم السلام در شهرهاى مختلف آن و نيز رسيدگى به سادات مقيم اين شهرها بود.
در دوره سلطنت آل بويه، اميران محلّىِ ديگرى هم در عراق بودند كه شيعه و علاقه مند به بازسازى حرم امام حسين عليه السلام بودند. در سال 368 ق ، به فرمان عمران بن شاهين (مؤسّس سلسله شاهينيه در منطقه بَطيحه) ، رواق هايى در حرم هاى امام على عليه السلام و امام حسين عليه السلام ، ساخته شد. ^۱ وى اميرى محلّى بود كه كسى از خاندان بويه ، قادر به آرام ساختن وى نبود و در سال 369 ق ، در گذشت. ^۲
عضد الدوله ، بزرگ ترين سلطان بويه اى ، در سال 371 ق ، به زيارت نجف و كربلا رفت و كمك هاى بسيارى به فقراى اين دو شهر كرد . ^۳ نيز زمانى كه ضَبة بن محمّد اسدى ، به كربلا يورش برد و حرم راغارت كرد، توسّط نيروهاى عضد الدوله ، تعقيب ، دستگير و مجازات شد. ^۴
ساكنان شهرهاى كربلا و نجف، در تمام ادوار ، همگى از شيعيان بوده اند و اين دو شهر ، از اساس، به عنوان دو شهر شيعه بنيان گذارى شده بود . طبيعى است كه مردم عرب و قبايل اطراف، نهايت توجّه را نسبت به مرقدهاى آن بزرگواران داشتند. اين ، بزرگ ترين حمايت از برقرارى و پايدارى بناهاى ساخته شده بود.