ابو الفتح ، محمود بن محمّد بن حسين بن سندى بن شاهك رملى ، مشهور به «كشاجم» ، نابغه اى از بزرگان امّت اسلامى است ؛ نادره دوران ، شاعرى نويسنده ، متكلّم، ستاره شناس منطق دان و محدّث .
لقب دادن او به كشاجم ، براى اشاره هر يك از حروف اين كلمه به دانشى از دانش هاى اوست . كاف ، اشاره به كاتب (نويسنده) بودن ، شين ، به شاعرى ، الف ، به اديب بودن ، جيم به جَدَلى بودن يا به جود (سخاوت) او است ، و ميم اشاره به متكلّم منطقى و يا منجّم بودنش است .
او متولّد ميانه هاى قرن سوم است . همان گونه كه در شعرش اشاره مى كند ، شيعه اى صادق بود . از دوستداران اهل بيت وحى ، و ذوب در ولايت آنان . او از مصاديق آيه شريف «زنده را از مرده بيرون مى آورد» بود . جدّش سندى بن شاهك ، مردى ناصبى و از دشمنان اهل بيت عليهم السلام بود كه امام كاظم عليه السلام را در زندان هارون ، تحت فشار قرار داد كه آوازه اش زبانزد است ؛ امّا نوه او ، از دوستداران اهل بيت عليهم السلام بود كه آشكارا به ايشان ، اعلام وفادارى مى كرد . در تاريخ درگذشت او اختلاف هست . گفته شده به سال ۳۶۰ يا ۳۵۰ يا ۳۳۰ق از دنيا رفته است .
سروده او در باره حضرت مهدی(ع):
نَبيّي شَفيعي والبَتولُ وحَيدَرُ وسِبطاهُ والسَّجّادُ والباقِرُ المجدِي
بِجَعفَرٍ بِموسى بِالرِّضا بِمُحَمَّدٍ بِنَجلِ الرِّضا والعَسكَرِيَّينِ والمَهدي.
پيامبرم شفيع من است ،و نيز بتول و حيدر و دو نواده او و سجّاد و باقر با عظمت
جعفر و موسى و رضا و محمّد فرزند رضا ، و دو عسكرى و مهدى.[۱]
[۱]
المناقب، ابن شهر آشوب: ج ۱ ص ۳۲۶.
