در گذشته حدود سال ۴۰۰ق از شعراى اهل البيت عليهم السلام . شعر وى عالى است . قصيده معروفش در رثاى امام رضا عليه السلام هنگام زيارت مزار ايشان است.
سروده او در باره حضرت مهدی(ع):
صَلّى الإلَهُ عَلى النَّبيِّ مُحَمَّدٍ وعَلَت عَليّاً نَضرَةٌ ووسامُ
وكَذا عَلى الزَّهراءِ صَلّى سَرمَداً رَبٌّ بِواجِبِ حَقِّها عَلّامٌ
وعَلَيهِ صَلّى ثُمَّ بِالحَسَنِ ابتَدى وعَلى الحُسَينِ لِوَجهِهِ الإكرامُ
وعَلى عَليٍّ ذي التُّقى ومُحَمَّدٍ صَلّى فَكُلٌّ سَيِّدٌ وهُمامٌ
وعَلى المُهَذَّبِ والمُطَهَّرِ جَعفَرٍ أزكى الصَّلاةِ وإن أبى الأقوامُ
الصّادِقِ المَأثورُ عَنهُ عِلمُ ما فيكُم بِهِ يَتَمَسَّكُ الأقوامُ
وكَذا عَلى موسى أبيكَ وبَعدَهُ صَلّى عَلَيكَ ولِلصَّلاةِ دَوامٌ
وعَلى مُحَمَّدٍ الزَّكيِّ فَضُوعِفَت وعَلى عَليٍّ ما استَمَرَّ كَلامٌ
وعَلى الرِّضا ابنِ الرِّضا الحَسَنِ الَّذي عَمَّ البِلادَ لِفَقدِهِ الأظلامُ
وعَلى خَليفَتِهِ الَّذي لَكُم بِهِ تَمَّ النِّظامُ فَكانَ فيهِ تَمامٌ
فَهوَ المُؤَمَّلُ أن يَعودَ بِهِ الهُدى باقِ وأن يُستَوثَقُ الأحكامُ
صلوات خدا بر محمّد پيامبر و بر على كه درخشش و دل انگيزى او را فرا برد
و همين طور بر زهرا درود ابدى فرستاد، پروردگار كه به حقّ واجب او داناست.
بر او درود فرستاد ، و سپس بر حسن و بر حسين به خاطر بزرگداشت شخصيت او
و بر على تقواپيشه و بر محمّد درود فرستاد و همگى آنان سرور و رادمردند
و جعفر مهذّب و پاك بهترين درودها بر او هر چند ديگران نخواهند
و بر صادق كه هر چه علم در اختيار داريد از او نقل است و گروه ها براى گرفتن علم به او متوسل مى شوند
و همين طور درود فرستاد بر پدرت موسى و پس از او بر تو درود فرستاد و صلوات ادامه دارد
و بر محمّد پاك كه صلوات چند برابر است و بر على تا زمانى كه كلام تداوم دارد .
و بر رضا ابن الرضا ، حسن كه به خاطر رحلت او شهرها در تاريكى فرو رفته اند
و بر جانشين او كه نظام امامت با او كامل شد.
اوست آن آرزويى كه هدايت به او باز مى گردد ماندگار است ، و احكام با او استحكام مى يابد.[۱]
[۱]
المناقب، ابن شهر آشوب: ج ۱ ص ۳۲۳.
