على بن اسحاق بن خلف قَطّان بغدادى، نامبردار به «زاهى»، شاعرى نابغه است كه شعرش را به جانبدارى از اهل بيت وحى، اختصاص داد و مذهب اهل بيت عليهم السلام را برگزيد و چنان فراوان در باره آنان شعر سرود كه از زمره شاعران اهل بيت عليهم السلام به حساب مى آيد. به جهت استوارى شعر او و زيبايى تشبيه ها و خوبى تصويرگرى هايش، معجم نگاران، چاره اى جز ستودنش نديده اند. او در سال ۳۱۸ ق، در بغداد، زاده شد و در ۳۵۲ ق يا پس از ۳۶۰ ق از دنيا رفت.
شعر او در باره امام مهدی(ع):
والِدُ الأسباطِ أنوارِ قَلبي في مِساي بِهِم وابتِكاري
مِنهُم المُسمومُ إذ لَذَعوهُ بِذُعافِ السُّمِّ لَذعَ الشِّرارِ
وقَتيلُ الطُّفوفِ يا لَهفَ قَلبي لِقَتيلٍ قَلَّ فيهِ اصطِباري
والفَتى السَّجّادُ والباقِرُ الأمَجَدُ والصادِقُ خِدنُ الوَقارِ
ثُمَّ مَدفونٌ بِبَغدادَ يَغشى قَبرَهُ مِنّي بِطيبِ المَزارِ
والرِّضا فَارِضَ بِهِ ثُمَّ زُرهُ وابكِه بِالهاطِلاتِ الغِزارِ
وسَميُّ المُصطَفى يا آلَ نَجدٍ طالَ حُزني بَعدَهُ وافتِكاري
وعَلى صاحِبِ العَسكَرِ المُفَرَّجُ لي بابٌ بِفَرطِ ادِّكاري
وأخو الإحسانِ أعني إمامي حَسَناً والرُّكنُ ذو المُستَجارِ
ثُمَّ مَهديٌّ إلَيهِ اشتياقي طالَ وَجدي بِهِ وانتِظاري.
پدران اسباط ، روشنايى دل من هستند در شب ها و صبح هايم.
يكى از آنها را مسموم كردند آن هنگام كه اشرار او را با دادن سم كشنده، رنجور كردند ،
و كشته شده در طف ، مايه اندوه دلم؛ كشته اى كه با آن صبرم به پايان رسيد.
سجّاد جوان مرد ، و باقر باعظمت و صادق كه هم وزن وقار و آراستگى است.
سپس كسى كه در بغداد دفن است و قبر و مزار پاكش از من پنهان نگه داشته شده.
از رضا خشنود باش و آن گاه زيارتش كن و برايش سيل آسا و فراوان گريه كن
و هم نام مصطفى ، خاندان والا اندوه و پريشانى ام پس از او طولانى شد
و بر آن كه در عسكر بود و برايم درى گشوده شد از شدت ياد او
و هم رديف احسان يعنى پيشوايم حسن و ركن مستجار
و سرانجام مهدى كه مشتاق اويم و حال و هوايم براى او طولانى شده و در انتظار اويم.[۱]
[۱]
المناقب، ابن شهر آشوب: ج ۱ ص ۳۲۶.
