سيّد جلال الدين بن ابو منصور جعفر جعفرى فراهانى، سراينده قرن هشتم و متوفّاى ۷۳۴ق است.
شعر او در مورد حضرت مهدی(ع):
هر كه را تاج سعادت بر سر است خاك پاى شاه مردان حيدر است
حيدر صفدر كه در علم و عمل پيشواى امّت پيغمبر است
ره نماى خلق، سوى دين حق بعد احمد، سبط احمد شبّر است
بعد از او شبير و زين العابدين بعد از او باقر پس از وى جعفر است
باز كاظم پس رضا آن گه تقى پس نقى آن گه زكى عسكر است
باز ختم اوليا ظلّ خداى صاحب الأمر همايون منظر است
آن شهنشاهى كه بر درگاه او صد رهى چون قيصر و اسكندر است
در ركابش خضر و اندر زير رانش دُلدُل است و ذو الفقارش در بر است
خرمن كاه است عمر دشمنش صولت مهدى چو باد صَرصَر[۱]است
هم برآرد زخم شمشيرش دمار از نهاد مشركان بت پرست
هم كند فرداد پر سور و سرور ملك را كامروز پُر شور و شر است
آمد آن موسم كه از عدلش شود فربه آن كز جور ظالم، لاغر است
جفت شادى گردد اندر عهد او هر كه او در زير طاق اخضر است
حكم يزدان غيبتش كرد اقتضا تا نگويى كو نه اندر كشور است
نفع او مر خلق را اندر حجاب همچو اندر ابر تأثير خور است .[۲]
[۱]صَرصَر: باد سخت و سرد.
[۲]تشيّع وولاى اهل بيت در ادب فارسى قديم: ص ۱۵۹ .
