سيّد معينالدين على پسر نصير پسر هارون پسر ابوالقاسم حسينى قاسمى انوارى تبريزى معروف به شاه قاسم انوار، در سال ۷۵۷ ق در سراب تبريز به دنيا آمد. از مشايخ اهل تصوّف و از شاعران پارسىگوى نيمه دوم قرن هشتم و نيمهاوّل قرن نهم هجرى بود. او از پيروان خاندان صفىالدين اردبيلى بود. وفاتش را در هشتاد سالگى و به سال ۸۳۷ق نوشتهاند .
شعر او در مدح امام مهدی(ع):
موسى به كوه طور ، به نور عيان رسيد توفيق وصل يار ، عنان بر عنان رسيد
شادىّ اهل عالم و ، هنگام شادى است كاندر زمانه ، مهدىِ آخرْ زمان رسيد
آسودهايم و خاطر ما شاد و خرّم است چون فيض فضل يار ، جهان در جهان رسيد
سرّ خداست آدم و ، ابليس كور بود هر سَر كه سِر بديد به گنج نهان رسيد
سرّى كه كاينات به جان، طالب وى اند منّت خداى را كه به ما رايگان رسيد
ما ناگهان به كوى خرابات سر زديم چون جذب يار بر دل ما ، ناگهان رسيد
بشنيد هر كه گوش و دلى داشت «قاسمى»! گلبانگ وصل او ، كه به كون و مكان رسيد.[۱]
[۱]
سيماى مهدى موعود در آئينه نشر فارسى: ص ۹۳ ، به نقل از كليّات قاسم انوار: ص ۱۶۳ .