احاديث، وجوه گوناگونى را براى اطلاق نام ها و صفات بر خداوند عز و جل بيان كرده اند و لازم است اين نام ها و صفات، به گونه اى به كار برده شوند كه به امورى مانند تشبيه خالق به مخلوق و يا نفى خالق و يا تعطيل شناخت و يا ايجاد صورت هاى ذهنى و توهّمِ احاطه به ذات الهى نينجامد . خداى عز و جل گاه به افعالش توصيف مى شود و صفات الهى نيز گاه تفسير سلبى مى شوند و انسان، پيوند خود را با خداى بزرگ سبحان، از طريق همين نام ها و صفات بر قرار مى كند و در محدوده شناختش نسبت به خدا، او را مى خواند و به درگاهش مى نالد . امّا سزاوار است توجّه داشته باشيم كه نام هاى خدا ، موضوعيّت ندارند و هر يك از آنها، گونه اى تعبير از ذات مقدّس الهى هستند و انسان، از طريق اين نام ها، به خداوندى كه معرفت فطرى به او دارد ، روى مى آورد .
