واژه شناسى «مُنذِر»
صفت «مُنذِر (هشدار دهنده)»، اسم فاعل از «أنذَرَ، يُنذِرُ» از ريشه «نذر» است كه بر ترساندن يا ترسيدن دلالت مى كند و «اِنذار»، به معناى اطّلاع رساندن است و تقريباً به كار نمى رود، مگر در اطّلاع رسانى براى ترساندن.
مُنذِر، در قرآن و حديث
در قرآن كريم، برگرفته ها از ريشه «إنذار» ، سه بار به خدا نسبت داده شده اند ؛ امّا صفت «مُنذِر» به كار نرفته است. در آيات ياد شده ، خداوند، مردم را نسبت به آخرت و عذاب و آتش دوزخ، هشدار داده و ترسانده است. در يكى از اين آيات، خدا مردم را از «يوم التلاق (روز ديدار)» بر حذر داشته است. در برخى احاديث، «يوم التلاق» به «روزى كه اهل آسمان ها و زمين با يكديگر ديدار مى كنند» تفسير شده است كه كنايه از روز قيامت است.
در حديثى، خدا به خودبزرگ بينان و مخالفانِ حق ، هشدار داده و دليل آن را آگاه كردن آنان به نتيجه بد كارهايشان و استوار كردن حجّت (دليل) و برطرف ساختن زمينه هر گونه بهانه اى در روز قيامت، ذكر كرده است.
