از جانب خداوند متعال است كه به معناى رها كردنِ فراموشكار و قطع رحمت از او خواهد بود .
هنگامى كه انسان به حال خود رها شود ، دچار خودفراموشى مى گردد :
«نَسُواْ اللَّهَ فَأَنسَاهُمْ أَنفُسَهُمْ .^۱[به كلّى] خدا را فراموش كردند ، خدا هم نفوس آنان را از يادشان برد .
در اين حال ، شيطان بر آدمى مسلّط مى گردد و او را به كارهاى ناشايست ، وا مى دارد و در اثر گناه ، آينه دلش زنگار مى گيرد و به قساوت قلب ، مبتلا مى شود . زندگى ، بر چنين انسانى ، سخت و تنگ مى گردد و انواع بدى ها ، مصيبت ها و گرفتارى هاى دنيا و آخرت ، او را احاطه مى نمايند . ^۲