نخست مانند يك روح بر پيامبر نازل شده بود، در لباس الفاظ و كلمات درآمد و نازل شد. ^۱
طرفداران اين ديدگاه به آياتى از قرآن نيز تمسك جسته‌اند؛ از جمله آيه ۱۱۴ طه كه مى‌فرمايد: (... وَ لَا تَعْجَلْ بِالْقُرْءَانِ مِن قَبْلِ أَن يُقْضَى‌ إِلَيْكَ وَحْيُهُ ... ؛ قبل از آن كه وحى قرآن كاملاً تمام نشده در آن شتاب مكن) و نيز آيات ۱۶ - ۱۹ قيامت كه مى‌فرمايد: (لَا تُحَرِّكْ بِهِ لِسَانَكَ لِتَعْجَلَ بِهِ * إِنَّ عَلَيْنَا جَمْعَهُ وَ قُرْءَانَهُ * فَإِذَا قَرَأْنَهُ فَاتَّبِعْ قُرْءَانَهُ * ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا بَيَانَهُ ؛ زبانت را به آن مچرخان تا به آن شتاب كنى . بر ماست جمع كردن و خواندن آن . وقتى آن را خوانديم ، تو هم از خواندن آن تبعيت كن . سپس بر ماست بيان آن). ظاهر اين آيات حاكى است كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله از آنچه به وى وحى مى‌شده، از پيش آگاه بوده و هنگام وحى، در قرائت آيات بر پيك وحى پيشى مى‌گرفته و خداى تعالى او را از اين كار باز داشته است. ^۲

۲. نزول تدريجى‌

بنا بر اين ديدگاه، نزول قرآن كريم از شب قدر ماه رمضان سال نخست بعثت ، آغاز و بيست يا ۲۳ سال به تدريج ادامه يافت تا كامل گشت و قرآن كريم نزول دفعى نداشته و عقيده به وجود چنين نزولى نامعقول است. ^۳ اين ديدگاه را عامر شعبى، ^۴ابن‌اسحاق، ^۵ شيخ مفيد ^۶ و شمارى از قرآن‌پژوهان معاصر ^۷ باور دارند.