مقالات پرشمارى را نيز نويسندگان معاصر در اين باره پديد آورده‏اند.^۱

ساختار سوگند

1. جمله‏هاى سوگند

جمله سوگند، خود مركب از دو جمله است: اول، جمله قسم كه در آن كلمه قسم و «مُقْسَمٌ‏به» مى‏آيد و ديگر، جمله جواب آن يا «مُقسَمٌ‏عليه». اين دو جمله روى هم، سوگند را تشكيل مى‏دهند. مقصود اصلى در سوگند، جمله جواب است كه جمله ديگرى براى تأكيد آن مى‏آيد؛^۲مثلاً در آيات كريمه (يس * وَ الْقُرْءَانِ الْحَكِيمِ)^۳جمله (وَ الْقُرْءَانِ الْحَكِيمِ؛ سوگند به قرآن حكيم) را جمله قسم گويند كه براى تأكيد جمله خبرى پس از آن آمده است‏^۴ كه مى‏فرمايد: (إِنَّكَ لَمِنَ الْمُرْسَلِينَ * عَلَى‏ صِرَ طٍ مُّسْتَقِيمٍ؛ تو از پيامبرانى [و] بر راه مستقيمى).
در سوگندهاى قرآنى ، ميان مُقْسمٌ‏به و مُقْسمٌ‏عليه رابطه دليل و مدلول برقرار است،^۵ به گونه‏اى كه اگر حقيقت و آثار و ويژگى‏هاى «مقسم‏به» مطالعه شود، درستى گزاره «مقسم‏عليه» آشكار مى‏گردد. حاصل اين كه بر خلاف سوگندهاى بشرى كه در برابر حجت و دليل است، سوگندهاى قرآن خود، حجّت و دليل است؛ مثلاً در آيه پيشين،^۶مطالعه قرآن كريم كه «مقسم‏به» است، دليل و گواه است بر پيامبرى كه حضرت محمد صلى اللَّه عليه و آله است و اين همان «مقسم‏عليه» است؛ به عبارت ديگر، از مطالعه