توضيحی در مورد جدایی میان آفریدگار و آفریده

امير مؤمنان على عليه السلام در برخى مواضع ، بينونت (جدايى) ميان آفريدگار و آفريده را اثبات و در مواضعى ديگر ، نفى مى كند. مراد از بينونت ، اثبات تباين ذاتى و وصفى است؛ يعنى هيچ صفتى از صفات ذات الهى ، همانند صفت آفريده ها نيست. از اين روى ، خداى سبحان ، ذاتا چيره تواناست ؛ ولى آفريده ها ذاتا فرمان بردار، نيازمند و ناتوان اند . برداشتِ نادرست از بينونت، بينونت مكانى است؛ زيرا خداى متعال ، مكانى ندارد تا از نظر مكان ، از آفريده هاى خود جدا گردد؛ چرا كه مكان داشتن ، از ويژگى هاى آفريده هاست و منظور از صفت هاى مكانىِ مطرح در برخى عبارات ، احاطه علم خدا به مكان است و نه حلول او در آن ، كه خدا بسى والاتر از چنين نسبت هايى است.