جنایات سفیانی و فرو رفتن در زمین

مختصر بصائر الدرجات : الحُسَينُ بنُ حَمدانَ ، عَن مُحَمَّدِ بنِ إسماعيلَ وعَلِيِّ بنِ عَبدِ اللَّهِ الحَسَنِيَّينِ ، عَن أبي شُعَيبٍ مُحَمَّدِ بنِ نَصرٍ ، عَن عُمَرَ بنِ الفُراتِ ، عَن مُحَمَّدِ بنِ المُفَضَّلِ ، عَنِ المُفَضَّلِ بنِ عُمَرَ ، قالَ :

سَأَلتُ سَيِّدِيَ الصّادِقَ عليه السلام : هَل لِلمَأمولِ المُنتَظَرِ المَهدِيِّ عليه السلام مِن وَقتٍ مُوَقَّتٍ يَعلَمُهُ النّاسُ ؟ فَقالَ : حاشَ للَّهِ‏ِ أن يُوَقِّتَ ظُهورَهُ بِوَقتٍ يَعلَمُهُ شيعَتُنا . قُلتُ : يا سَيِّدي ، ولِمَ ذاكَ ؟ قالَ : لِأَ نَّهُ هُوَ السّاعَةُ الَّتي قالَ اللَّهُ تَعالى‏ : «يَسَْلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَل-هَا قُلْ إِنَّمَا عِلْمُهَا عِندَ رَبِّى لَا يُجَلِّيهَا لِوَقْتِهَا إِلَّا هُوَ ثَقُلَتْ فِى السَّمَوَ تِ وَالأَْرْضِ»[۱]الآيَةَ . . . .

ثُمَّ تَظهَرُ الدّابَّةُ[۲]بَينَ الرُّكنِ وَالمَقامِ ، فَتَكتُبُ في وَجهِ المُؤمِنِ مُؤمِنٌ وفي وَجهِ الكافِرِ كافِرٌ ، ثُمَّ يَظهَرُ السُّفيانِيُّ ويَسيرُ جَيشُهُ إلَى العِراقِ فَيُخَرِّبُهُ ويُخَرِّبُ الزَّوراءَ ويَترُكُهُما جَمّاءَ[۳]، ويُخَرِّبُ الكوفَةَ وَالمَدينَةَ ، وتَروثُ بِغالُهُم في مَسجدِ رَسولِ اللَّهِ صلى اللّه عليه و آله ، وجَيشُ السُّفيانِيِّ يَومَئِذٍ ثَلاثُمِئَةِ ألفِ رَجُلٍ بَعدَ أن خَرَّبَ الدُّنيا ، ثُمَّ يَخرُجُ إلَى البَيداءِ يُريدُ مَكَّةَ وخَرابَ البَيتِ .

فَلَمّا صارَ بِالبَيداءِ وعَرَّسَ فيها ، صاحَ بِهِم صائِحٌ : يا بَيداءُ أبيدي بِهِم ، فَتَبتَلِعُهُمُ الأَرضُ بِخَيلِهِم ، فَيَبقَى اثنانِ ، فَيَنزِلُ مَلَكٌ فَيُحَوِّلُ وُجوهَهُما إلى‏ وَرائِهِما ، ويَقولُ : يا بَشيرُ امضِ إلَى المَهدِيِّ وبَشِّرهُ بِهَلاكِ جَيشِ السُّفيانِيِّ ، وقالَ لِلَّذِي اسمُهُ نَذيرٌ ، امضِ إلَى السُّفيانِيِّ فَعَرِّفُهُ بِظُهورِ المَهدِيِّ عليه السلام مَهدِيِّ آلِ مُحَمَّدٍ صلى اللّه عليه و آله .

فَيَمضي مُبَشِّراً إلَى المَهدِيِّ عليه السلام ، ويُعَرِّفُهُ بِهَلاكِ جَيشِ السُّفيانِيِّ ، وأَنَّ الأَرضَ انفَجَرَت ، فَلَم يَبقَ مِنَ الجَيشِ عِقالُ ناقَةٍ ، فَإِذا باتَ مَسَحَ المَهدِيُّ عليه السلام عَلى‏ وَجهِهِ ورَدَّهُ خَلقاً سَوِيّاً ، ويُبايِعُهُ ويَكونُ مَعَهُ ، وتَظهَرُ المَلائِكَةُ وَالجِنُّ ، وتُخالِطُ النّاسَ ، ويَسيرونَ مَعَهُ ولَيَنزِلُنَّ أرضَ الهِجرَةِ ويَنزِلونَ ما بَينَ الكوفَةِ وَالنَّجَفِ ، ويَكونُ حينَئِذٍ عِدَّةَ أصحابِهِ سِتَّةٌ وأَربَعونَ ألفاً مِنَ المَلائِكَةِ ومِثلُها مِنَ الجِنِّ ، ثُمَّ يَنصُرُهُ اللَّهُ ويَفتَحُ عَلى‏ يَدَيهِ . . . .

قالَ المُفَضَّلُ : يا سَيِّدي ثُمَّ ماذا يَعمَلُ المَهدِيُّ عليه السلام ؟ قالَ عليه السلام : يُثَوِّرُ سَراياهُ إلَى السُّفيانِيِّ إلى‏ دِمَشقَ ، فَيَأخُذونَهُ ويَذبَحونَهُ عَلَى الصَّخرَةِ .

مختصر بصائرالدرجات‏ - با سندش به نقل از مفضّل بن عمر - : از سَرورم امام صادق عليه السلام پرسيدم: آيا مهدى كه انتظار و آرزويش را دارند، در وقت مشخّصى كه مردم بدانند، ظهور مى‏كند؟

فرمود: «هرگز ! خداوند، ظهور او را در وقتى كه شيعيان ما بدانند، قرار نمى‏دهد».

گفتم: اى سَرور من! چرا اين گونه است؟

فرمود: «چون آن، زمانى است كه خداوند متعال فرموده است: «از تو آن زمان را مى‏پرسند كه كِى فرا مى‏رسد. بگو: تنها خدايم آن را مى‏داند و كسى جز او به گاه فرا رسيدن وقتش، پرده از آن بر نمى‏دارد. [آن‏] در آسمان و زمين، سنگين است» تا آخر آيه... .

سپس جنبنده‏ ميان ركن [حجر الأسود] و مقام [ابراهيم‏] پديدار مى‏شود و بر صورت مؤمن، مؤمن و بر صورت كافر، كافر نوشته مى‏شود. سپس سفيانى آشكار مى‏شود و لشكرش را به سوى عراق روانه مى‏كند و آن جا و بغداد را ويران و با خاك يكسان مى‏كند و كوفه و مدينه را خراب مى‏كند و استرهايشان در مسجد پيامبر خدا سرگين مى‏اندازند و لشكر سفيانى، آن زمان و پس از خراب كردن دنيا، سيصدهزار نفرند، سپس به سوى بيداء مى‏رود و آهنگ مكّه مى‏كند تا كعبه را ويران كند.

هنگامى كه به بيداء مى‏رسد و شب را در آن جا مى‏خوابد، بانگ زننده‏اى بر آنها فرياد بر مى‏آورد: "اى بيداء! آنان را هلاك كن" و زمين، آنها را با اسبانشان مى‏بلعد و تنها دو تن مى‏مانند و فرشته‏اى فرود مى‏آيد و سر آن دو را به پشت مى‏گرداند و [به يكى از آنها ]مى‏گويد: "اى بشير! به سوى مهدى برو و هلاكت لشكر سفيانى را به او بشارت بده" و به ديگرى كه نامش نذير (هشدار دهنده) است، مى‏گويد: "به نزد سفيانى برو و ظهور مهدى خاندان محمّد را به او خبر بده". او بشارت هلاكت لشكر سفيانى را براى مهدى عليه السلام مى‏برد و اين كه زمين باز شد و از لشكر سفيانى، زمام شترى را نيز باقى ننهاد ، و چون مى‏خوابد ، مهدى عليه السلام دست بر صورت او مى‏كشد و او را به شكل درستش بر مى‏گرداند و او با وى (قائم عليه السلام) بيعت مى‏كند و با او مى‏ماند. فرشتگان و جن، آشكار مى‏شوند و با مردم در مى‏آميزند و همراه او (امام) حركت مى‏كنند و در سرزمين هجرت (مدينه) و ميان كوفه و نجف فرود مى‏آيند و اين هنگام، شمار يارانش، چهل و شش هزار فرشته و به همين تعداد، جن است و سپس خداوند، او را يارى مى‏دهد و فتح را بر دستانش جارى مى‏كند»... .

مفضّل مى‏گويد: اى سَرور من! سپس مهدى عليه السلام چه مى‏كند؟

فرمود: «نيروهايش را به سوى سفيانى در دمشق روانه مى‏كند و او را مى‏گيرند و روى صخره مى‏كشند».[۴]

اشارت قرآنی:

(توضیح «سپس جنبنده‏ ميان ركن [حجر الأسود] و مقام [ابراهيم‏] پديدار مى‏شود») دابّة (جنبده) اشاره دارد به آنچه در آيه ۸۲ از سوره نمل آمده است : «و چون وعده عذاب بر آنان واقع شود، جنبنده‏اى از زمين را برايشان بيرون مى‏آوريم تا با آنان سخن بگويد...». تفسير نمونه (ج ۱۵ ص ۵۵۴) پس از بررسى واژه «دابة» و نقل احاديثى، در پايان آورده است: در يك جمع‏بندى به اين جا مى‏رسيم: از يك‏سو واژه «دابّه» بيشتر در غير انسان‏ها به كار مى‏رود (هر چند در قرآن كراراً در مفهوم اعم و يا در مورد انسان‏ها استعمال شده) و از سوى ديگر، قرائن متعدّدى در خود آيه وجود دارد و روايات فراوانى در تفسير آيه وارد شده‏اند كه نشان مى‏دهد: منظور از «دابّة الأرض» در اين جا انسانى است بسيار فعّال، مشخّص كننده خطّ حق و باطل، مؤمن و منافق و كافر؛ انسانى است كه در آستانه رستاخيز، ظاهر مى‏شود و خود، يكى از آيات عظمت پروردگار است (همين دانش‏نامه: ص ۲۳۹ ح ۱۲۹۷ و ص ۳۴۱ ح ۱۳۸۱ و ص ۳۴۷ ح ۱۳۸۲) .