آسمان ، پايين محسوب مى شود .

ارض ، در قرآن و حديث

در قرآن كريم ، كلمه «أرض» ، 461 بار به كار رفته است . ^۱ اين كلمه در قرآن ، به معناى : كُره زمين (مانند : « وَ الْأَرْضَ مَدَدْنَاهَا وَأَلْقَيْنَا فِيهَا رَوَاسِىَ ؛^۲و زمين را گسترانديم و در آن ، كوه هاى استوار افكنديم» ) ، قطعه محدودى از زمين (مانند : « يَاقَوْمِ ادْخُلُواْ الْأَرْضَ الْمُقَدَّسَةَ الَّتِى كَتَبَ اللَّهُ لَكُمْ ؛^۳اى قوم من! به سرزمين مقدّسى كه خدا براى شما نوشت ، وارد شويد » ) ، عالم مادّه و در مقابل عالم معنا (مانند : « يُدَبِّرُ الْأَمْرَ مِنَ السَّمَآءِ إِلَى الْأَرْضِ ؛^۴كار را از آسمان تا زمين ، تدبير مى كند ) و ... آمده است .
امّا آنچه در اين بخش بررسى مى گردد ، معناى نخست آن ، يعنى كره خاكى است كه بشر بر آن زندگى مى كند .
از منظر قرآن و احاديث اسلامى ، زمين ، يكى از نشانه هاى روشن خداشناسى است كه خداوند متعال به آن ، سوگند ياد كرده است :
« وَالْأَرْضِ وَ مَا طَحَاهَا .^۵
و سوگند به زمين و آن كس كه آن را گسترد» .
قرآن كريم بيش از هشتاد بار ، آفرينش زمين و نظم و تدبير حاكم بر آن را مورد توجّه قرار داده و پيروان خود را به «زمين شناسى» به عنوان يكى از راه هاى