- «إنَّ» كه در اين آيه دو بار به كار رفته است.
- كاربست ضمير فصل «نَحْنُ» در فقره نخست آيه: (إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ) .
- «لام» در (لَحَافِظُونَ).
- مقدم شدن كلمه «لَهُ» بر واژه «لَحَافِظُونَ» در فقره دوم: (إِنَّا لَهُ لَحَفِظُونَ)، در حالى كه بر اساس نقش مفعولى بايد پس از آن قرار مى‏گرفت. چنين تقديمى خود حكايت از نوعى اختصاص و تأكيد دارد.
سه . در اين آيه ، به جاى ساختار مفرد از ساختار جمع استفاده شده است كه بر اراده حتمى و همراه با قدرت در تحقق وعده حفظ و صيانت قرآن دلالت دارد. ^۱ به گفته زمخشرى آن جا كه مقام قدرت و عظمت و نشان دادن هيمنه خداوند است، از ضماير جمع استفاده شده است؛ ^۲ گويا خداوند مى‏خواهد اعلام كند كه از تمام قدرت و لشكريان خود براى تحقق خواسته‏اش (حفظ و صيانت قرآن) بهره مى‏جويد.
چهار . ميان دو بخش آيه ، رابطه‏اى منطقى و گسست‏ناپذير برقرار است: در فقره نخست ، بر نزول قرآن از سوى خداوند تأكيد شده است كه آن را بايد نوعى مقدّمه‏چينى و اقامه برهان براى فقره دوم دانست كه در آن ، مدعا يعنى حفظ قرآن توسط خداوند ذكر شده است . گويا چنين گفته شده است: ما قرآن را حفظ مى‏كنيم؛ زيرا قرآن از مبدأ علم، حكمت و قدرت الهى نازل شده است. خداوند با احاطه علمى خود ، از هر گونه تلاش براى دخل و تصرّف و مقابله با قرآن ، آگاه است و به سبب حكمت خود، مصلحت را در حفظ و صيانت قرآن مى‏داند و با قدرت بى انتهاى خويش ، همه كوشش‏ها را براى رويارويى با قرآن ، بى‏اثر مى‏سازد.